HOW THE WEST WAS LOS – Er liggen maar zeven jaar tussen ‘The Glory Guys’ en ‘The Hunting Party’, maar toch ook een wereld van verschil – met dank aan de radicale transformatie van het westerngenre in de sixties.

1. 1965 – 2. 1972

1. Film: ** – 2. Film: **

1. Extra’s: – 2. Extra’s:

1. (Limelights Pictures) – 2. (Limelights Pictures)

In de cavaleriewestern The Glory Guys zijn de goeden en de slechten nog duidelijk uit elkaar te halen . Dit relaas van een grootse veldtocht om opstandige indianenstammen naar een reservaat te drijven draait helemaal rond het conflict over de te voeren strategie, met als twee kemphanen een integere kapitein en een waanzinnige generaal die van glorieuze overwinningen droomt met dood en destructie als gevolg. De kritische toon komt van Sam Peckinpah, die de film niet zelf regisseerde, maar toch zijn gedesillusioneerde visie op de Far West in zijn script wist te smokkelen. Datzelfde jaar maakte Peckinpah met Major Dundee trouwens een opmerkelijk complexer portret van een ambitieuze bevelhebber die uit eerzucht zijn eigen manschappen opoffert.

Jammer genoeg wordt het centrale conflict in The Glory Guys ook nog eens overstemd door de weinig boeiende subplot waarin kapitein Tom Tryon en cavaleriescout Harve Presner rivaliseren voor de gunsten van Senta Berger. De onpersoonlijke vakman Arnold Laven breekt in zijn regie geen potten, al is de finale veldslag waarbij hele regimenten door de indianen in de pan worden gehakt behoorlijk indrukwekkend. Tot slot garandeert James Wong Howes kleurenfotografie de nodige picturale kwaliteiten, zonder daarom te kunnen wedijveren met de serene eenvoud van de cavaleriewesterns van John Ford uit de jaren 40.

In het in Spanje gedraaide The Hunting Party blijft van de idealistische folklore uit de klassieke Amerikaanse western geen spaander meer heel. Wat is er gebeurd? De intussen gearriveerde Italiaanse western heeft de kijk van de Yanks op hun geschiedenis van de verovering van het westen totaal geperverteerd. De toon van The Hunting Party is schaamteloos cynisch, waarbij de keurige burgers erger zijn dan de boeven die ze bestrijden. Plus: er is een opbod aan sadisme, bloederig geweld en nadrukkelijke seksuele deviaties. Gene Hackman speelt de verdorven Texaanse rijkaard die zijn onderdanige makkers op een luxueuze jachtpartij trakteert. Net als hij even tot rust komt door zijn sigaar op het lichaam van een hoertje te doven, verneemt hij dat zijn vrouw, een schooljuf (Candice Bergen), door een gevreesde outlaw (een Oliver Reed die met zijn overacting geen blijf weet ) werd ontvoerd. Het Stockholmsyndroom treedt avant la lettre in werking: Bergen wordt verliefd op haar leergierige kidnapper (Oliver Reed), die verhindert dat ook andere bendeleden haar verkrachten. Hackman en zijn posse zetten de achtervolging in en met hun nieuwe langeafstands- geweren weten ze de boeven één voor één te liquideren. Regisseur Don Medford drijft de geobsedeerde wraakqueeste naar een haast absurde climax: een verzengende finale in de woestijn die alludeert naar het rauwe realisme uit Von Stroheims klassieker Greed.

Patrick Duynslaegher