The Hope I Hope van Tracey Rose: het beste werk op Paradise Now

Met ‘Paradise Now’ zet Cis Bierinckx een punt achter zes jaar Beursschouwburg: kunst is verzet of naakt gitaarspelen in oorlogsgebied.

San Pedro V: The Hope I Hope
Tracey Rose
2005
Gezien op Paradise Now, tot 26/5, Beursschouwburg, Brussel

In de video The Hope I Hope is Tracey Rose (38) present aan de muur die Israël van Palestina scheidt. Slechts gekleed in een luipaardslip en netkousen speelt ze een zo vals mogelijke versie van Hatikva, het Israëlische volkslied. Roses elektrische gitaar neemt het op tegen de huilende wind en haar clownesk opgemaakte gezicht lijkt een oorlogsverklaring.

Haar performance eindigt met een plasje dat ze vrij laat stromen terwijl een Israëlische soldaat toekijkt vanuit zijn wachttoren. Speciaal voor dit werk nam de Zuid-Afrikaanse indertijd het vliegtuig naar Jeruzalem. Daar schilderde ze haar lichaam roze, huurde ze samen met haar filmman een taxi richting Westbank en verbaasde zich erover dat ze na haar provocerende plas toch niet gearresteerd werd.

Het filmpje werd inmiddels her en der getoond – vorig jaar nog op de Biënnale van Lyon – en op dit moment prijkt het tussen tal van andere video’s en foto’s op Paradise Now. De afscheidstentoonstelling van Beursschouwburgdirecteur Cis Bierinckx handelt over verzet en politieke reflecties. De rebelse sfeer van performancekunst uit de jaren zestig is sterk aanwezig, wat vertaald naar vandaag een hoekige, maar ook scherpe tentoonstelling oplevert.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Wij opteerden voor de kunstenaar met het meeste lef en kwamen uit bij een vrijwel naakte jonge vrouw met een sterk ontwikkeld talent voor rollenspel en conflict. Tracey Rose, die tien jaar geleden doorbrak met foto’s en een film waarin ze in de huid van Lolita en Marie-Antoinette kroop (Ciao Bella), toont zich hier als iemand die kunst produceert vanuit een gevoel van woede. Harmonieus is het resultaat niet, expressief dan weer met hopen.

Els Fiers

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content