‘Ik zal je zeggen: als het geen STEM-vak is, dan ga je het niet op school leren’

Paul Baeten, schrijver van onder meer Wanderland, Straus Park, Een smerig dier en de tv-reeks Over water, duikt elke week in de populaire cultuur.

Ik weet niet wat ik de eerste september ga doen, maar terug naar school gaan zal het niet zijn.

Pas op, ik ging elke dag graag naar mijn vrienden en vriendinnen, ik vond het alleen niet leuk dat de school de plek was waar die hang-outs moesten plaatsvinden. Want dat was de school toch in de eerste plaats voor mij: een hang-out waar je voortdurend werd lastiggevallen door lessen en leraren. En waar je drie uur te vroeg voor moest opstaan.

Een vaak voorkomende misvatting is dat mensen die niet graag naar school gaan niets willen bijleren. Ik ken mensen die lang naar school zijn gegaan en niet veel geleerd lijken te hebben en zelf reken ik mezelf tot zij die graag leren maar niet zo zot zijn van het systeem dat daarvoor voorzien is. Nieuwsgierigheid en goed aarden in een geprogrammeerd systeem hebben weinig tot niks met elkaar te maken. Je zou zelfs kunnen beweren dat ze elkaar tegenwerken.

En nu denk je misschien: daar gaat hij weer, nog maar eens het onderwijs afzeiken vanuit zijn huis in Italië, omgeven door schalen verse druiven en Milanese fotomodellen. Wat een lul, pissen op de leraren en het systeem dat hem grootbracht!

Maar ik hou van het systeem. Omdat het zo slecht voorzien is op mensen zoals ik en de meeste mensen die ik ken. Zo slecht dat het precies doet wat het moet doen: outcasts scheppen die de maatschappij even hard nodig heeft als chirurgen. Nu ja. Dat is misschien overdreven. Laten we zeggen: even hard nodig heeft als fietsenmakers.

Stilzitten doe ik niet graag als het niet is om zes uur non-stop naar Netflix te kijken, STEM-vakken kunnen me nog harder gestolen worden dan de volgende voetbaldouche die voor acht miljard naar een andere johnnyclub gaat en daarvoor moet huilen. En ik kan geen regels respecteren die op geen enkele (lees: mijn-eigen-heemspecifieke) logica zijn gebaseerd.

En daarom was het bestaande schoolsysteem perfect voor mij, net als het dat voor vele anderen is: op een botte steen kun je tenminste de tanden scherpen. Want je zult maar zo’n douche met een bles worden die in een liberaal schooltje opgroeit waar skateboarden en drummen vakken zijn. Ik zal je zeggen: als het geen STEM-vak is, dan ga je het niet op school leren. Talen leer je door goeie lieven te kiezen, drummen op YouTube en skateboarden omdat je het niet erg vindt om zevenduizend keer dezelfde nek te breken.

Dus ik omarm vandaag het schoolsysteem dat me een paar keer serieus heeft uitgespuugd en vice versa. Dankzij dat systeem leerde ik stampen, spijbelen, opkroppen, rebelleren en vooral ook inzien dat wie vrij wil zijn nooit zonder frictie in het systeem kan functioneren.

En los daarvan waren er ook zeker een dozijn leerkrachten die me altijd zullen bijblijven. Er was een jazzbassist, een tekenaar, een historica en iemand met een hele vieze hoest van het roken en zuipen. Wat zij allemaal met elkaar gemeen hadden: ze vonden school ook niet meer dan een noodzakelijk kwaad. En vinden vandaag Ben Weyts waarschijnlijk net zo’n misselijke maagkramp als ik.