Paul Baeten

‘Ik ben best racistisch. Ik kan bleke mensen namelijk amper uitstaan’

Paul Baeten Columnist bij Knack Focus

‘Of je jezelf nu blank, wit, Kaukasisch of gewoon superieur noemt, heel veel redenen om jezelf cool te vinden vervallen meteen. En ja, ik heb het ook over mezelf’, schrijft auteur P.B. Gronda in zijn column.

Ik ben best racistisch. Ik kan bleke mensen namelijk amper uitstaan. Niet eens vanwege de historische shit die ze hebben uitgehaald en de daaraan verbonden erfzonde, maar gewoon omdat het zulke door zichzelf geobsedeerde, kleinzerige, humorloze, pedante idioten kunnen zijn. Of je jezelf nu blank, wit, Kaukasisch of gewoon superieur noemt, heel veel redenen om jezelf cool te vinden vervallen meteen. En ja, ik heb het ook over mezelf.

Nooit tevreden, zelden content. Wel erg goed in zien wat ze niet hebben en waar de ander eventueel nog meer van heeft. Vrienden met de buren tot de buren een grotere auto kopen. Niks te klagen maar lelijk in het stemhok en tijdens het roddelen.

Mijn grootouders maakten nog een oorlog mee. Gek genoeg klagen zij het minst. Nu ja, niet gek, natuurlijk, ze beseffen in wat voor rotverwende tijden we leven.

Ik ben best racistisch. Ik kan bleke mensen namelijk amper uitstaan.

Zeuren over wijn die toch wat zurig is. Dingen ‘eisen’, omdat je dat blijkbaar kunt. Focussen op een of ander ingewikkeld dieet om kunstmatig toch maar wat problemen te kweken in de compleet meegaande, veilige wereld van een ander.

‘De buur heeft zijn gras afgereden op zondag.’ Ja, Piet en Veerle, ja. Ja, ja, ja, ja, ja. Weet je wat, schiet erop. Nee, nog beter, stem hem weg, er zal binnenkort wel een partij zijn die boven kleur staat zodra alle kleur is weggevlucht en die vervolgens de mensen onder een bepaalde inkomensgrens weg willen. Ah nee, tuurlijk, sorry, de N-VA en de Open VLD en het Vlaams Belang bestaan al.

Ik haat het gedoe van reizen, maar zou soms zo op een warm vliegtuig stappen, gewoon om even weg te zijn van de andere witte mensen. In hun shorts. En met hun grote gelijk.

En nogmaals: ja, ik heb het ook over mezelf. Met mijn verwend gezaag. Jezus. Ik was een tijdje geleden in een prachtige hotelkamer en dacht: hadden ze die lampen nu niet kunnen dempen? Weten ze dan niet hoe HARD DIT WITTE LICHT IS?

Dus ja…

Ik zou soms zo op een warm vliegtuig stappen, gewoon om even weg te zijn van de andere witte mensen. In hun shorts. En met hun grote gelijk.

En je zult nu zeggen: dat heeft toch niets met kleur te maken, maar meer met karakter.

Wat waar is, natuurlijk. Je moet wel achterlijk zijn om te geloven dat het enkel met kleur te maken heeft.

Maar toch…

Ik zal eens wat vertellen over diversiteit. Ik woon in een klein dorp tegen de Alpen aan. Hier loopt sinds enkele eeuwen een overvloed aan kleurloze, eerder naar rechts neigende witte Italianen rond. Het enige, en ik meen echt het enige wat me nog niet compleet en onherstelbaar gek heeft doen worden, is het minimum aan diversiteit dat intussen zichtbaar is. Elke polenta etende fascist in een witte Audi en de streken van iemand die de Alpen eigenhandig uit de aardkorst heeft opgespit, wissel ik elke minuut van de dag voor iemand die uit het zuiden, het oosten of het westen komt.

Ik zat naar One Strange Rock te kijken, een documentairereeks van Darren Aronofsky over onze planeet. Al snel wordt daarin duidelijk hoezeer atmosfeer, fauna en flora met elkaar verbonden zijn op zowel chemisch, fysisch als biologisch niveau. Dat is echt ontroerend om te zien. Zoveel vanzelfsprekende pracht en harmonie.

Er is een uitzondering, echter.

Yup.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content