Hoe zou ’t nog zijn met… Philippe Lacroix?

Topgangster Philippe Lacroix maakte deel uit van de bende-Haemers, maar in gerechtelijke kringen wordt nog altijd aangenomen dat hij het werkelijke brein was.

Wie? Philippe Lacroix
Toen? Topgangster, rechterhand van Patrick Haemers
Nu? Lesgever middelbaar onderwijs

Op de privé-foto’s van topgangster Patrick Haemers ontbreekt zelden zijn rechterhand, zijn maatje, zijn luitenant Philippe Lacroix. Een fijne mond, blonde haren en een arrogante blik. Lacroix was een jonge twintiger toen hij op café in Sint-Lambrechts-Woluwe Patrick Haemers leerde kennen. En ze lieten elkaar niet meer los.

Wie Lacroix als kind was tegengekomen, hij had nooit kunnen vermoeden welke richting zijn leven zou uitgaan. Een brave, wat timide jongen met voldoende verstand maar weinig wijsheid. Zijn ouders stuurden hem naar het Don-Bosco-instituut in Sint-Lambrechts-Woluwe, hij ging elk weekend naar de scouts en hij vulde zijn dagen met sport en vrienden. Net zoals zovele kinderen rebelleerde hij als tiener. Zijn moeder, die op geen steun van haar man kon rekenen omdat die in het buitenland werkte, stond alleen voor de opvoeding van hem en zijn jongere broer. Ze kon de jongens niet aan.

Philippe was opstandig, studeerde niet en dweilde langs de straat. School werd een ramp. Philippes moeder besloot – in samenspraak met zijn vader – om de rebellerende tiener naar het noord-Italiaanse Bologna te sturen bij zijn vader. Moest hij daar maar eens een jaar handenarbeid doen en werken in een carrosserie. Hij zou wel weten wat hij daarna moest kiezen. Lacroix wist het.

Hij was 19 toen hij naar Sint-Lambrechts-Woluwe terugkeerde. Een humanioradiploma had hij niet. Wel lef en branie en massa’s zelfvertrouwen. Hij had bovendien het voordeel van zijn voorkomen: je zou hem de communie zonder biechten geven. Het was in die toestand dat hij op café in Woluwe Patrick Haemers ontmoette. Twee gasten die het mooie leven wel zagen zitten, maar werken niet. Of toch wel: de misdaad werd hun job. De bende-Haemers was geboren. Alhoewel… We hebben het wel over de bende-Haemers, maar in gerechtelijke kringen wordt nog altijd aangenomen dat het werkelijke brein Philippe Lacroix was.

Het begon met diefstallen van bromfietsen. Dat werden al snel auto’s. Hun carrière nam een wending toen ze de lucratieve bezigheid van het smokkelen van zwart geld van rijke Belgen naar het buitenland ontdekten. Het was een leuke tijdsbesteding, maar weinig opwindend. De stap naar het ‘betere’ werk was niet groot: ze specialiseerden zich in overvallen. Ze werden beter, steeds beter. Het was een drive die Lacroix met Haemers deelde: als ze iets deden, wilden ze het goed doen. Ze haalden veel geld binnen en gaven het even snel uit. Er was meer dat Lacroix met Haemers deelde: ook hij huwde tijdens zijn gangsterleven. Ook hij kreeg een kind: een dochter. Hij was er dol op.

De overvallen volgden elkaar sneller op, er vielen doden. Maar in het geval van Lacroix was ’trop’ nooit ’te veel’ en zelfs doden konden hem niet tegenhouden. In 1987 liep Haemers tegen de lamp. Hij werd aangehouden maar hij werd uit de celwagen die hem vervoerde, bevrijd. De bende begreep dat het toch wel heet onder hun voeten begon te worden. De doden waren er teveel aan geweest. Haemers week uit naar Brazilië, maar kwam af en toe even terug om de financiën wat aan te zuiveren: als tussendoortje werd Paul Vanden Boeynants ontvoerd. Het was die ontvoering die hen uiteindelijk de das zou omdoen. De speurders, die de bende al op de hielen zaten, hadden nu alle bewijzen in handen. Haemers en zijn familie werd, samen met bendelid Axel Zeyen, in Brazilië aangehouden. Het was het einde van de bende-Haemers.

Lacroix bleef nog twee jaar langer uit de handen van de politie. Maar ook hij werd in 1991 opgepakt. Op 19 april 1993 ging het proces van start. In januari 1994 viel de uitspraak. Haemers maakte die niet meer mee. Hij pleegde zelfmoord in zijn cel. Lacroix en bommenmaker Robert Darville kregen de zwaarste straf: de doodstraf. Zij zijn trouwens twee van de laatste criminelen die in België de doodstraf hebben gekregen.

In 1996 werd die uit de wet geschrapt. Hun straf werd wel omgezet in levenslang. Die uitspraak was echter nog niet gevallen toen Lacroix – op 5 mei 1993 – op een andere manier het nieuws overheerste. Samen met zijn criminele vriendjes Kapllan Murat en Basri Bajrami ontsnapte hij uit de gevangenis van Sint-Gillis. Niemand zal ooit het beeld van de ontsnappingswagen met een radeloze cipier op de motorkap vergeten. Hun gijzelaar was de toenmalige directeur-generaal van het gevangeniswezen: Harry Van Oers. Na vier dagen was de tijdelijke vrijheid over en werd Lacroix opnieuw opgepakt.

Nu zegt Lacroix dat die ontsnapping een keerpunt was. Dat hij toen echt besefte dat het zo niet meer verder kon. Een paar mensen geloofden nog in hem. Hij wilde die niet teleurstellen en hij begon ook opnieuw in zichzelf te geloven. In de gevangenis begon hij te studeren. Hij haalde zijn humanioradiploma via de middenjury. Het was niet genoeg. Lacroix had ondertussen wel door dat hij een talenknobbel had. Hij sprak al Frans, Italiaans en Spaans en hij begon ook Engels en Nederlands te leren. Hij vatte, in de gevangenis, universiteitsstudies aan en begon Germaanse filologie te studeren. Toen hij in 2004, na 14 jaar celstraf, voorwaardelijk werd vrijgelaten, moest hij alleen nog zijn thesis schrijven en zijn aggregaatsdiploma om les te kunnen geven, behalen. Hij slaagde met vlag en wimpel.

Na zijn vrijlating ging de toen 46-jarige Lacroix opnieuw bij zijn moeder wonen. Van het ocmw kreeg hij 400 euro per maand. Een vrouw had hij niet meer, zij zette tijdens zijn hechtenis de echtscheiding door. Zijn dochter, ondertussen een jonge twintigster, had hij niet zien opgroeien. Lacroix meed de pers. Toch gaf hij, twee jaar na zijn vrijlating, een interview. Het was eerder een biecht waarin hij zijn spijt uitdrukte. Niet zozeer spijt over zijn eigen leven, als wel spijt over het leven van zijn slachtoffers onder wie een jonge geldkoerier.

Lacroix wilde lesgeven en dat doet hij nu ook. Eerst Nederlands en Engels in het volwassenenonderwijs, nu dezelfde vakken aan tieners van de derde graad middelbaar onderwijs. Sinds zijn vrijlating is Lacroix nog geen seconde van de rechte weg afgeweken. (DDP)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content