Hoe zou het nog zijn met … Brigitte Bardot?

Het sekssymbool van de jaren 50 en 60 is mettertijd een beetje grijzer en duidelijk wat molliger geworden. De jonge blonde, eens aanbeden deerne, is nu een strijdlustige oma. Want het moet gezegd, aan pit en levenslust ontbreekt het de femme fatale van weleer niet. Op haar 77ste voert Bardot nog een verbeten strijd voor het welzijn van menig dier. En ook politiek haalt ze af en toe de krantenkoppen met, boude en niet altijd erg gesmaakte, uitspraken over de Islam, homo’s en migranten.

In de Parijse lichtstad begint op 28 september 1934 het levensverhaal van Brigitte Anne-Marie Bardot, later vaak afgekort tot BB. De schijnwerpers van het publieke leven zullen maar enkele jaren nodig hebben om haar te vinden. Maar voor die tijd geniet ze tot haar puberjaren van haar eerste passie: klassiek ballet. En Bardot blijkt een begenadigde klassieke danseres want ze wordt probleemloos toegelaten tot het Parijse Conservatorium. De weg naar een leven als ballerina ligt open. Maar net dan worden de kaarten opnieuw geschud. Haar moeder is de ‘leuke sexy snoet en dito lijf’ van haar jonge dochter niet ontgaan en op diens aanraden start ze op haar vijftiende met modellenwerk voor de magazines Jardin des Modes en Elle waarvan ze meerdere covers zal sieren.

De schoonheid en natuurlijke charme van Bardot vallen op en uitnodigingen voor filmcastings blijven niet uit. Maar omdat haar ouders de filmwereld niet genegen zijn, zal het nog duren tot 1952 alvorens Bardot op het witte doek te zien is. Le Trou normand, haar eerste film aan de zijde van Bourvil is geen internationale kaskraker maar de toon is gezet. Bardot wordt actrice. In 1952 treedt ze ook een eerste keer in het huwelijksbootje. De gelukkige is regisseur Roger Vadim. De huwelijksgeloften zal Bardot daarna nog drie keer herhalen. Een laatste keer op 16 augustus 1992 wanneer ze trouwt met Bernard d’Ormale.

Juliette Hardy

Vier jaar en veertien films later, speelt Bardot in 1956 de rol van haar leven als weesmeisje – lees jeugdige ingetogen stoeipoes – Juliette Hardy in Et Dieu… créa la femme. Haar toenmalige echtgenoot Vadim regisseerde de film. Die rol katapulteert Bardot naar het internationale sterrendom. Vooral de Amerikanen zijn dol op de wulpse en sensuele blonde vrouw die ook nog intelligent blijkt. Frankrijk en de rest van het Europese continent hebben iets meer tijd nodig om de ietwat ‘pikante’ actrice Bardot een plaats in hun hart te geven. Maar het duurt niet lang of ook zij gaan volledig overstag.

Terwijl het grote publiek Bardot het liefst aan het werk ziet in lichte komedies, moet gezegd worden dat BB ook aanleg had voor meer diepgaand acteerwerk. En dat toont ze ook, heel af en toe, getuige de misdaadfilm La Vérité uit 1960. Bardot blijkt uiteindelijk niet ‘gelukkig’ te zijn in het filmwereldje. In 1973 houdt de Française haar acteercarrière dan ook voor bekeken. Ze maakt in totaal 48 films.

Parallel met haar succesvolle film- en modellencarrière stort la belle Française zich vanaf de zestiger jaren ook op muziek. Hoewel zang niet haar sterkste punt is, slaagt ze er toch in om een reeks liedjes in de handel te brengen. Harley Davidson en Bonny en Clyde van de hand en met Frans componist en zanger van Serge Gainsbourg zijn vermoedelijk de meest memorabele. Met de Franse componist zal ze ook het alomgekende Je t’aime moi non plus opnemen. Maar op het laatste moment vraagt ze hem dat nummer te schrappen. Gainsbourg brengt het nummer later toch uit met Jane Birkin. Met het gekende gevolg: Birkin scoort een fenomale hit en zingt zichzelf de muziekgeschiedenis in. In 1986 staat Bardot aan Gainsbourg toe om ook hun versie van de beruchte song uit te brengen.

Fashionista avant la lettre

Keren we nog even terug naar Bardot als model. Bardot zette met de kledij die ze showde en promootte de toon voor veel vrouwen. Sommige kledij was effectief weinig verhullend en liet een stuk ‘vrouw’ zien. Denk maar aan hoe ze zonder schroom de bikini ‘deed leven’. Maar net dat ongedwongene, haar naturel maakten van Bardot een fashionista avant la lettre.

Door vrouw te zijn en dat ook te laten zien in de kledij die ze droeg, inspireerde ze duizenden vrouwen, waaronder ook tal van bekende namen. Joan Collins bijvoorbeeld was een fan van het eerste uur. Maar ook vandaag blijft Bardot een stijlicoon voor jonge vrouwen en de modewereld tout court. Haar zwarte haarband, grote flaphoed en strakke truitjes met lijnen en ruiten blijven trendy en worden door modeontwerpers nog altijd heruitgevonden. En vergeten we ook niet haar smokey eyes.

Dierenrechtenactiviste

Na het levenshoofdstuk acteer- en modelwerk, besluit Bardot om zich in te zetten voor het welzijn van de dieren. En dat doet ze sinds 1973 met de nodige passie, gedrevenheid en zelfs verbetenheid. Om haar standpunt kracht bij te zetten richt Bardot in 1986 de Brigitte Bardot Foundation for the Welfare and Protection of Animals op.

In haar strijd voor het welzijn van dieren vindt Bardot duidelijk haar tweede levensadem. Ze strijdt tegen de walvisjacht en de jacht op zeehonden en voert actie om paardenvlees te bannen. Ook bontdragers zijn een doorn in het oog van de voormalige modegoeroe. Bardot speelt het soms hard, wat haar niet in dank wordt afgenomen door de gevestigde waarden, politici en zakenlui.

Bardot is ondertussen 77, bijna 78, en nog altijd is haar passie voor milieu en dier niet getemperd. Zo nam ze het recent nog op voor Paul Watson, stichter en kapitein van de militante milieuorganisatie Sea Shepherd. Ze bood de Duitse overheid vriendelijk aan om zijn plaats in te nemen in de cel. Watson wordt er door Costa Rica van beschuldigd in 2002 de bemanningsleden van een schip in gevaar te hebben gebracht.

Watson en Bardot zijn oude vrienden en de organisatie noemde zelfs één van haar interventieschepen naar de strijdlustige Bardot.

ExtreemrechtsOok politiek treedt Bardot af en toe nog eens in het daglicht, al is de context waarin niet altijd even fraai te noemen. De Franse Justitie veroordeelde haar al meerdere keren voor ‘racistisch’ getinte uitspraken over homo’s, migranten en de islam. Niet echt ‘netjes’ te noemen. Maar het lijkt Bardot niet te deren want tijdens de voorbije Franse presidentsverkiezingen stak ze haar sympathie voor Marine Le Pen (boegbeeld van het Front National) niet onder stoelen of banken.

Bottomline, wat Bardot nog doet of zegt, de geschiedenis gaat ze in als sekssymbool. Daar kunnen haar strijd voor dieren en persoonlijke visie op de samenleving niet tegenop. Eens femme fatale, altijd femme fatale. (INM)