Hoe zou het nog zijn met… Andrew Ridgeley, die andere helft van Wham!?

Andrew Ridgeley, de ‘minder getalenteerde helft’ van het Britse popduo Wham! uit de jaren ’80, ging de geschiedenis in als een nietsnut.

“Ik zorgde voor de hits, Andrew voor de meiden”, zei George Michael ooit over de rolverdeling binnen Wham! Het Britse popduo scoorde tussen ’82 en ’86 hits als Wake Me Up Before You Go-Go, Freedom en I’m Your Man en verkocht wereldwijd 25 miljoen platen. Wham! was ook de eerste Westerse popgroep die in China optrad.

Nietsnut

Andrew Ridgeley en George Michael, toen nog een onpopulair lelijk eendje, leerden elkaar kennen in hun schooljaren aan de Bushey Meads School in Hertfordshire. Het tweetal deelde naast een bescheiden komaf gelijkaardige muzikale interesses en vormde samen met enkele vrienden de skaband The Executive. Die was echter geen lang leven beschoren. Ridgeley en Michael gingen samen door als Wham! en tekenden hun eerste contract op basis van een amateuristische demotape, opgenomen in de huiskamer van Ridgeleys ouderlijke woning.

De “minder getalenteerde helft van Wham!” ging de geschiedenis in als een nietsnut. Michael was immers niet alleen de stem van de groep, maar schreef en produceerde ook de nummers. Critici merkten op dat Ridgeley zijn gitaar amper aanraakte tijdens concerten, en dat zijn rol op het podium beperkt was tot het aantrekken van shorts in fluokleuren en aanstellerij. Een playboyimago en een crash met zijn racewagen in ’85 maakten van Ridgeley een vaste waarde in de Britse schandaalpers, en een sprekende pop in het satirische tv-programma Spitting Image.

Nutteloos of niet, met zijn opvallende levensstijl belichaamde Ridgeley wel de exuberante popwereld van de jaren ’80. Hij werd zo’n belangrijk icoon omdat hij niets deed, concludeerde Popmatters.com-recensent Rob Horning in 2009: “Dankzij hem kunnen we geloven dat we ondanks enig talent ook best beroemd hadden kunnen zijn.”

Rioolwater

De Brit hield aan het stormachtige success van Wham! een fortuin van 10 miljoen Britse pond over. Na de split van het duo in ’86 (het afscheidsconcert in Wembley Stadium lokte 73000 toeschouwers) verhuisde Ridgeley naar Monaco, kwestie van zijn imago als gefortuneerde playboy kracht bij te zetten. Daar legde hij zich toe op zijn twee voornaamste passies: vrouwen en Formule 3-racing. Met weinig succes, want na de zoveelste crash haakten alvast de sponsors af.

De brokkenpiloot trok naar Los Angeles om acteur te worden, maar keerde in ’90 teleurgesteld terug naar Groot-Brittannië. Datzelfde jaar nog probeerde hij zijn muziekcarrière te reanimeren met het solo-album Son of Albert. Dat flopte grandioos, net als de singles Shake en Red Dress, die afgedaan werden als belachelijke wannabe metal. CBS Records bedankte voor een opvolger.

Ridgeley trok zich wijselijk terug uit de muziekwereld en boekte meer succes als milieu-activist. Als verwoed surfer raakte hij begin jaren negentig immers besmet met de E.coli-bacterie door ongezuiverd rioolwater dat voor de Engelse kust in zee geloosd werd. Een interview in The Times leidde uiteindelijk tot de oprichting van Surfers Against Sewage (SAS) (http://www.sas.org.uk), waarvan Ridgeley een prominent boegbeeld werd. Verschillende eisen van de organisatie werden inmiddels omgezet in wetgeving.

Teruggetrokken

De nu 53-jarige Ridgeley woont sinds 1995 nabij het pitoreske Wadebridge in het noorden van Cornwall, waar hij een 15^de-eeuwse boerderij restaureerde met zijn echtgenote Karen Woodward, zelf een voormalig lid van de meidengroep Bananarama. Volgens de legende had Woodward oorspronkelijk een blind date met George Michael, maar die was – zoals we later ontdekten – niet geïnteresseerd.

De Ridgeleys leiden tegenwoordig een teruggetrokken leven, waarin volgens de Britse pers zorgen voor schapen, surfen in Constantine Bay en golfen centraal staan. De voormalige popster, pleegvader van Woodwards enige zoon, kan zelfs anoniem pinten gaan pakken in zijn favoriete kroegen, de Oakham Ale en de Quarryman Inn. Kalende grijze haren en donkere ogen leverden er hem de bijnaam van lokale Osama Bin Laden op.

“Andrew verveelt zich niet”, vertelde Woodward in 2009 aan de Daily Mail. “Hij houdt van zijn anonimiteit hier, zonder heimwee naar zijn muziekcarrière.”

Reünie

Geruchten over een mogelijke hereniging van Wham! gingen jaren mee, hoe hard beide heren die ook ontkenden. “Wham! ging over jong en ongeremd zijn en dat gevoel kun je op onze leeftijd niet opnieuw creëren”, zei Michael in 2010. “We zijn nog altijd goede vrienden, maar ik vrees dat we nooit meer samen op het podium zullen staan. Daar zijn we het allebei over eens.”

Wim Denolf