Paul Baeten

‘Gelukkig is er de witte Vlaamse middenklasse om de problemen op te lossen’

Paul Baeten Columnist bij Knack Focus

Paul Baeten,schrijver van onder meer Wanderland, Straus Park, de nieuwe novelle Een smerig dier en de tv-reeks Over water, duikt elke week in de populaire cultuur.

Bijna 800.000 doden, een wereldwijde economische stilstand, een tsunami aan scheidingen, rellen en imploderende sectoren die al bezig is maar pas in de komende maanden echt voelbaar zal worden. En vooral: geen objectief zicht op beterschap.

Korter gezegd: we konden er beter voor staan.

Gelukkig is er de witte Vlaamse middenklasse om de problemen op te lossen. Zeker vrouwen daarin, die, zoals goed geweten is, de zwaarste aller levens hebben, en vanuit hun lievelingsyogapositie ten strijde trekken tegen de witte man, die naast hen Netflix zit te kijken en hun een glas rosé uitschenkt. De klootzak.

Gelukkig hebben zij de unieke kracht om door middel van ijdele zwart-witzelfportretten en een paar goed gemikte hashtags heel wat onrecht de wereld uit te helpen. Want vrouwen helpen altijd andere vrouwen! Enfin, niet in de echte wereld, natuurlijk – hahaha! – maar wel waar het écht telt, namelijk op sociale media.

Dat er het hardst tegen allerlei onrecht en zo gestreden wordt in deze witte middenklasse, is logisch: het is waar de zwaarste klappen vallen.

Gelukkig is er de witte Vlaamse middenklasse om de problemen op te lossen.

Als ik nieuwsmedia en socials mag geloven – en waarom zou dat niet mogen? – dan is heel dat vervelende coronagedoe samen te vatten tot een onomkeerbaar en haast onaanvaardbaar probleem: het werd een zomer zonder festivals.

Dus Pieter, Isabel en Jeroen zijn van heel de zomer niet naar de negenenveertigste passage van Pearl Jam kunnen gaan kijken op een veld, en ik wil dat iedereen een minuutje of vijf – dat mogen er meer zijn – neemt om dat even binnen te nemen.

Ik zie op mijn telefoonscherm dat mensen dan maar tenten in hun eigen hof planten en in hun afgeknipte jeans gaan liggen huilen op de tonen van Tool, om toch maar een beetje de sfeer te kunnen proeven. Schrale Primus loopt door een tuinslang naar een zelfgemaakte bar van houten kratten en door de bluetoothspeler klinkt muziek uit De Zwaarste Lijst van het voormalige stoute jongerenstation Studio Brussel, waar allemaal muziek in staat die mensen die niet echt naar zware muziek luisteren ongetwijfeld als zwaar ervaren. ‘Allemaal headbangen maar, hier is Muse!!!’

Ik wil begrijpen dat mensen momenten van angst en frustratie beleven: we kunnen niet op vakantie waar we willen, het is lastig om met zo’n rotmasker op rond te lopen en het is ongetwijfeld ook teleurstellend dat je niet naar een muziekfestival kunt. Weer een jaar wachten om een zatte Liesbeth in een chirokostuum binnen te draaien, dju toch.

Maar voor mensen die van het zogezegd jeugdige, alternatieve type zijn – of wie gaat er tegenwoordig naar festivals? – verwacht ik wel iets meer besef van hoe zorgeloos hun levens wel moeten zijn als het grootste probleem is dat je pas later voor 200 euro naar een of andere kutband die groot was in de nineties kunt gaan kijken.

Het leuke nieuws is: hoogstwaarschijnlijk mogen we in juni volgend jaar ook nog niet met 80.000 man op elkaar staan zweten, dus je kunt je ook volgend jaar als een klein kind aanstellen op Instagram. En ik zal ook weer door mijn stories swipen en beseffen: aah, dáárom haat iedereen de witte middenklasse.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content