‘Winter Sleep’: Superieure soap met discreet epische allures

Met het epische relatiedrama Winter Sleep won de Turkse regisseur Nuri Bilge Ceylan dit jaar eindelijk de prijs die veel critici hem al eerder hadden gegund: de Gouden Palm van het filmfestival van Cannes.

Toonde Nuri Bilge Ceylan zich tot hiertoe vooral een bevlogen estheet – herinner u Uzak (2002), Three Monkeys (2008) of Once Upon a Time in Anatolia (2011), dan gaat de Turkse regisseur in zijn zevende langspeler vooral de verbale toer op.

Drie kortverhalen van Anton Tsjechov vormen de inspiratie voor een veelgelaagde karakterstudie over een verbitterd, gepensioneerd acteur die zich de benevolente koning van zijn kasteel waant, in casu: een hotelletje in het hartje van Cappadocië, waar hij samenhokt met zijn jongere, emotioneel verwaarloosde vrouw en zijn alleenstaande, uitgesproken zus.

Met intense, lang uitgesponnen dialogen – de film duurt drie uur – fileert Ceylan niet alleen een huwelijk maar ook een patriarchaat en een conservatieve klassenmaatschappij in crisis, waarbij hij in de beste traditie van Ingmar Bergman ook de troebele psyche van de personages haarfijn belicht.

Met een beetje verbeeldingskracht leest Winter Sleep dan ook als een kritische kroniek over de conflictzones binnen het hedendaagse Turkije, maar dan zonder de kleine, menselijke tragedies onder loodzware sociaalpolitieke statements te begraven. Superieure soap met discreet epische allures, in Cannes bekroond met de Gouden Palm.