Robert Rodriguez en een legertje vedetten brengen hommage aan de exploitationfilm van weleer. Been there, done that.
Robert Rodriguez met Danny Trejo, Robert de Niro, Jessica Alba, Steven Seagal, Lindsay Lohan
HET MES ERIN
Halverwege de jaren negentig – het gouden tijdperk van de postmoderne pastiche – borrelde bij guerillafilmer Robert Rodriguez voor het eerst het idee op voor een mexploitationthriller’ over de messentrekkende Mexicaanse wreker Machete. Toch bleef het wachten tot 2007 en zijn Grindhouse-tweeluik met beste buddy Quentin Tarantino vooraleer Machete ook effectief op het doek verscheen. Eerst in een neptrailer die Grindhouse flankeerde. Nu ook in een langspeler waarin Rodriguez zijn onblusbare voorliefde voor de exploitationcinema weer eens lustig mag botvieren.
Voor diepzinnige dialogen, rake karaktertekeningen of iets wat ook maar enigszins naar goede smaak riekt, moet je dan ook niet bij Rodriguez zijn. Als vanouds trakteert hij je op een portie pulp fiction waar het namaakbloed en testosteron in hectoliters van afspat. Macho met dienst is de voortvluchtige ‘Federale’ Machete (Danny Trejo) die illegaal in de States vertoeft, daar een angelieke immigratieagente (Jessica Alba) ontmoet en het verder aan de stok en vooral aan de machete krijgt met een meedogenloze drugkoning (Steven Seagal) en een racistische senator (Robert de Niro). Of zoiets.
Terwijl cultveteraan Danny Trejo en veteraan tout court Robert de Niro de acteerstijl van Charles Bronson tot minimalistische method acting reduceren, tracht Rodriguez een pseudosubversief subplotje over racisme en immigratiepolitiek stiekem over de grens van de wansmaak te smokkelen. Wat de bandadadragende snelfilmer met latinoroots over die thema’s te melden heeft, wordt door de amper bij te houden body count en de compleet van de pot gerukte plotwendingen echter nooit volledig duidelijk.
Toegegeven. Machete is natuurlijk bedoeld als hersenloze popcornpret en niet als politiek traktaat, iets wat zelfs de hardnekkigste meerwaardezoeker niet kan ontgaan. Dat neemt niet weg dat Rodriguez alle stunts, exploten en oneliners uit Machete wel eens stoerder, stouter en straffer heeft geserveerd in eerdere B-filmplunderingen als El Mariachi, Desperado, Planet Terror en bij uitbreiding de rest van zijn chronisch puberale cataloog.
Bovendien kan men zich de vraag stellen waarom een mens nog tijd zou investeren in de elfendertigste hommage aan de exploitationpulp uit de seventies als je gewoon ook naar de originele exploitationpulp kunt kijken. Anders gezegd: films als Machete zijn pastiches van pastiches geworden, makkelijke herhalingoefeningen die onder hun o zo coole, hippe en rebelse verpakking in feite even conservatief, voorspelbaar en déja-vu zijn als een McDonaldsreclame.
Om Rodriguez’ eloquente retoriek te bezigen: grow the fuck up! (Dave Mestdach)
