Na Europese omzwervingen keert Flanders Finest Veerle Baetens terug op een Vlaamse filmset en wel op die van Robin Pronts D’Ardennen. Een gesprek over het weerzien met Kevin Janssens, ‘brave’ experimenten uit haar jeugd, vergelijkingen met Matthias Schoenaerts en de route naar een buitenlandse carrière.
“Sorry, ik heb een snotneus“, excuseert de voormalige beste actrice van het continent zich wanneer ze al snotterend van de barre winterset van D’Ardennen stapt voor een gesprek. In het regiedebuut van Robin Pront kruipt Veerle in de huid van Sylvie, een AA-ganger wiens leven een forse wending neemt wanneer haar ex-liefje (rol van Kevin Janssens) de gevangenis verlaat.
Voor het eerst in een decennium sta je op de set nog eens oog in oog met Kevin Janssens. Jullie namen in 2005 Windkracht 10: Koksijde Rescue op. Hoe was het weerzien?
“Ten tijde van Windkracht 10 waren we allebei nog groentjes. Ik had wel al een rolletje gespeeld in De Kus en Dennis van Rita, terwijl hij net het boksdrama Koning van de Wereld had afgewerkt. Het is super om na tien jaar nog eens tegenover hem te staan, omdat we intussen heel erg gegroeid zijn en veel respect voor het vak en vooral voor elkaar gekregen hebben.”
Windkracht 10 draaide rond een lovestory tussen jullie. Hoe is de onderlinge verhouding in D’Ardennen?
“Onze personages liggen alleszins in elkaars verlengde. Ik zou Sylvie ietwat labiel noemen. Het is iemand die op haar uiterste gevoelens zweeft en dus ofwel heel gelukkig of heel melancholiek is, wat haar ook een eerlijke persoonlijkheid geeft. Ze kan haar gevoelens nauwelijks verbergen, wat haar erg oprecht maakt. Dat is ook hetgeen Robin wil zien.”
Hoe ervaar je Robin als debuterend filmregisseur. Hij sloft voortdurend al lachend en fluitend over de set en oogt daardoor ontzettend rustig.
“(lacht luid) Dat is helemaal géén rustige mens! Robin is het soort man dat ongelukkig is wanneer hij de scène die hij in zijn hoofd heeft niet tot in de puntjes heeft kunnen verwezenlijken.”
Robin Pront gaat heel gepassioneerd te werk en is er ook op gebrand om zijn film met liefde te maken
Is hij één van de meest perfectionistische regisseurs waarmee je al samenwerkte?
“Absoluut. Ondanks al zijn humoristische opmerkingen neemt hij zijn taak heel serieus. Hij gaat heel gepassioneerd te werk en is er ook op gebrand om zijn film met liefde te maken. Hij blijft ook voortdurend zoeken naar verbetering. Voor hem is een scenario niet bij voorbaat gebeiteld. Ik ben er zeker van dat de film zich in zijn hoofd nog eens afspeelt voordat hij gaat slapen. Hij is een durver die het soort films maakt die ik graag wil zien.”
Een durver in welke zin?
“Qua thematiek hoeft het voor hem allemaal niet te proper te zijn. Hij toont geen voor de hand liggende figuren, maar personages die met passie en liefde gemaakt zijn. Hij schermt mooi met de lijn tussen figuren uit comedy en misdaad, zonder erover te gaan. Hij heeft een welgevormde visie en smaak. Ik heb graag van die auteursregisseurs die niets anders kunnen maken dan hún films.”
Hij geeft zelf toe dat hij personages aan de rand van de maatschappij afbeeldt. Zijn dat soort persoonlijkheden herkenbaar voor jou?
“Niet zozeer op sociaal vlak. In mijn ogen focust de film op spijtige kinderen, die de chance misten om ouders te hebben die benadrukten dat studeren belangrijk was.”
Je bedoelt dat je je afkomst niet kan kiezen.
“Voilà. Dat soort mensen kunnen ook moeilijk gelukkig zijn omdat ze niet dezelfde kansen kregen zoals wij. Hun ouders kregen die wellicht ook niet en daardoor blijven ze dolen in een vicieuze cirkel. D’Ardennen gaat voor mij meer over het stigmatiseren van dat soort personages. Dat vind ik ook zeer intrigerend aan het mijne. Ik vraag me ook af waarom Sylvie niet verder is geraakt en waarom ze voortdurend in haar patroon van foute drank- en drugskantjes hervalt.”
Velen van ons experimenteren wel eens met die dingen in hun jeugd. Kleurde jij dan niet buiten de lijntjes in je jeugdjaren?
“Niet in die zin, denk ik. Ik wisselde wel prijsetiketjes om in de H&M en ging zo met goedkope kledingsstukken aan de haal. En voor de rest … je weet wel. Jointje, spacecakeske … (lacht) Ik heb wel wat van die verhalen. Maar ik ben nooit te ver gegaan daarin, omdat ik daar nauwelijks tegen kan.”
Je vreesde de gevolgen?
“Ja, ik was gewoon bang dat het fout zou aflopen. Want het kan wel degelijk fout aflopen, ook met marihuana. Ik vind het heel interessant wat drugs kan doen en hoe het je leven de mist kan doen ingaan. Dat type mensen kende ik ook in mijn omgeving en dat soort psychologisch onstabiel personage heb ik ook in D’Ardennen.”
A woman on the verge of a nervous breakdown, zoals Pedro Almodóvar het zou bestempelen.
“Inderdaad. Die types mogen ook eens wat meer diepgaander belicht worden. Ze worden al snel randdebielen of zotten genoemd en dat is jammer. Eén verkeerde keuze of één fout experiment kan je leven omgooien. Dat kan met mij gebeuren, dat kan met jou gebeuren. Met iedereen.”
In tegenstelling tot Matthias Schoenaerts keer jij de Vlaamse film de rug niet toe. Is het de bedoeling om de combinatie tussen Vlaamse en Europese producties erin te houden?
“Misschien is het juiste project nog niet op het pad van Matthias gekomen of staan andere projecten hem meer aan. Dat weten we niet. Ik ben alvast graag in mijn land, in de comfort zone bij mensen die ik ken. Afgelopen zomer draaide ik in Frankrijk, wat super was. Maar ’s avonds zat ik wel moederziel alleen op mijn appartement in Parijs. En dat is ontzettend moeilijk, want ik heb thuis een kind.”
En dat is dan het verschil met Matthias.
“Mensen trekken te vaak de vergelijking tussen Matthias en mij. Buiten ons zijn er nog mensen die in het buitenland geacteerd hebben. Denk aan Sam Louwyck, Peter Van Den Begin of Jan Bijvoet. Maar alleen wij worden eruit gepikt. Dat heeft natuurlijk met die Oscarnominaties te maken – dat weet ik wel – maar dat is niet juist.”
Heb je het gevoel dat je van pers en publiek naar het buitenland móet?
“Een beetje wel, terwijl dat niet moet. Voor velen is dat de logische volgende stap en wanneer ik dat niet zou doen, dan ben ik mislukt. Het is momenteel mijn keuze om binnen Europa te blijven. Ik ben nergens naar op zoek. Wat op mijn weg komt vind ik perfect en wat er niet komt mis je meestal ook niet. Ik ga niet halsoverkop geld investeren in reizen om in Chakamaka audities te doen. Als er in het buitenland niets uitkomt, zal dat mijn carrière niet armer maken. Echt niet. Ik ben ervan overtuigd dat we ook hier goede dingen aan het maken zijn.”
Jarno Bertho
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier