The Rider, de film die bewijst dat een Indiaan een cowboy kan zijn

Brady Jandreau speelt zichzelf in The Rider. © .

Chloé Zhao wilde een film draaien over een jonge indiaan in de wereld van de rodeo. Een echt verhaal had ze nog niet. Tot hij van zijn paard viel.

Goed nieuws voor iedereen die nooit heeft kunnen kiezen tussen cowboy en indiaan: je kunt het perfect allebei tegelijk zijn. Neem nu Brady Jandreau. Hij behoort tot de Lower Brule Sioux Tribe uit het Pine Ridge-reservaat in South Dakota, maar net als zijn vader is hij een paardenfluisteraar en -trainer die de wildste rossen temt. Tijdens een rodeo in april 2016 kreeg Jandreau een stamp van een paard. Zijn schedel was verbrijzeld, en hij ontwaakte pas na drie dagen uit coma. Van de dokters mocht hij nooit meer paardrijden, want een nieuw hoofdletsel zou hem fataal worden. Toch was hij binnen de kortste keren weer paarden aan het temmen. ‘Ik ben nutteloos als ik niet kan doen waarvoor ik ben geboren’, klonk zijn stoere commentaar.

Het feminisme moet jongens leren dat ze recht hebben op kwetsbaarheid.

Authentiek

Jandreau’s verhaal stemt voor tachtig procent overeen met het verhaal van het hoofdpersonage in de film The Rider: een jongeman die na een rodeo-ongeval zijn geliefde cowboybestaan gedeeltelijk moet opgeven en niet goed weet of hij naar zijn hart dan wel naar zijn verstand moet luisteren. Jandreau speelt dat personage zelf. Zijn vader, een bikkelharde cowboy van de oude stempel, wordt vertolkt door zijn vader. Zijn zus, die lijdt aan het syndroom van Asperger, speelt zijn zus met asperger. Authenticiteit was nogal belangrijk.

Nochtans is The Rider geen documentaire maar een volbloed speelfilm, een intieme, emotionele film die nooit melodramatisch wordt. Een film met onbeschaamd majestueuze scènes die de lof zingen van de Heilige Drievuldigheid van de western – man, paard, landschap – zonder dat die lyriek de grimmige werkelijkheid ontkent. Kortom: The Rider behoort tot het beste dat deze maand in de bioscoopzalen te zien is. In Cannes overklaste hij vorig jaar de concurrentie in de Quinzaine des Réalisateurs. Vakblad Variety rekent regisseur Chloé Zhao, net als Adil El Arbi en Bilall Fallah, Greta Gerwig (Lady Bird) en Xavier Legrand (Jusqu’à la garde) tot de tien cineasten van wie wordt verwacht dat ze nog potten zullen breken.

Het bizarre is dat deze doorleefde americana niet is gedraaid door een regisseur uit de streek of iemand die en persoonlijke band heeft met de Sioux of de cowboycultuur, maar door een Chinese vrouw. Chloé Zhao is geboren in Beijing en groeide op in een kostschool in Londen. Na haar studies politieke wetenschappen aan Mount Holyoke College, een elitaire vrouwenuniversiteit, en een filmstudie aan de New York University, nestelde ze zich in het land van Trump. ‘Ik ben niet alleen een vrouw, ik kom ook nog eens uit China en ben een kleurling. Dat tikt aan, maar voor mij werkt het wel. Ik voel me nergens thuis, en dat is zowel een vloek als een zegen. Ik heb me altijd een outsider gevoeld, een kameleon. Waar ik ook terechtkwam, ik paste me aan en nam een nieuwe identiteit aan om een thuisgevoel te creëren’, vertelt ze op de website van de Golden Globes.

BRADY JANDREAU speelt zichzelf in THE RIDER.
BRADY JANDREAU speelt zichzelf in THE RIDER.

Belgisch tintje

Haar interesse voor het lot van de native Americans werd gewekt door een krantenstuk over de zelfmoordepidemie onder tieners. Ze reisde voortdurend heen en weer naar het Pine Ridge-reservaat en draaide er, geïnspireerd door Terrence Malick, Werner Herzog en Wong Kar-Wai, een eerste langspeelfilm: Songs My Brothers Taught Me. Ze werd er verliefd op de ongerepte landschappen en raakte geïntrigeerd door de schijnbare contradictie dat een Lakota Sioux tegelijk een bonafide cowboy kan zijn. Zoals Brady Jandreau. Het idee om met die jonge natuurmens een film te draaien dateert van voor zijn ongeluk. Een verhaal had ze pas toen ze zag hoe Jandreau na zijn ongeval terugkeerde naar de paarden en zijn leven waagde om toch maar vast te houden aan de amper vol te houden en tot verdwijnen gedoemde levensstijl die, in zijn ogen, zijn identiteit bepaalt. Voor The Rider ging ze in zee met de Amerikaanse afdeling van het Belgische productiehuis Caviar.

Als vrouw en buitenstaander in de viriele rodeowereld meent Zhao net in het voordeel geweest te zijn. ‘Ik wilde een mannencultuur verkennen en ik toon de klassieke Amerikaanse cowboy hopelijk met meer nuance’, liet ze in Cannes optekenen. ‘Een mannelijke regisseur filmt mannen niet op dezelfde manier als een vrouw. Hij laat doorgaans weinig plaats voor kwetsbaarheid. Volgens mij is het erg belangrijk dat het feminisme zich niet beperkt tot meisjes inprenten dat ze zich sterker moeten voordoen. We moeten de jongens ook leren dat ze recht hebben op kwetsbaarheid.’

Misschien maakt dat idee haar film zo aangrijpend. Brady is een taaie kerel die op zijn tanden bijt om toch maar te voldoen aan het onhaalbare ideaalbeeld van de onverwoestbare cowboy, maar tegelijk vangen we glimpen op van een grote gevoeligheid. Het is Zhao niet ontgaan dat dat ook de paarden niet ontgaat, zowel in de film als in het echt.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

The Rider

Vanaf 28/3 in de bioscoop.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content