Geen superhelden maar superschurken behoeden de wereld voor de ondergang in ‘Suicide Squad’. Batman vindt dat maar niks. Ons kan het niet schelen.
De kijker eindeloos aan het lijntje houden, vooral geen verhaal vertellen dat op eigen benen staat maar een streng geformatteerd, afgelikt spektakelstuk serveren dat doet uitkijken naar de volgende superheldenfilm die doet uitkijken naar de volgende superheldenfilm die doet uitkijken naar de volgende superheldenfilm, tot er in 2046 een kleine jongen zal uitroepen dat de keizer geen kleren aanheeft. Marvel, de stal van ‘The Avengers’, is daar supergoed in en is er superrijk mee geworden. Grote concurrent DC Comics is jaloers en maakt nu ook werk van een alsmaar uitdijende cluster van superheldenfilms. Volgend jaar versterken ‘Wonder Woman’ en ‘The Justice League Part One’ het zogenaamde DC Extended Universe. Deze lente was er al ‘Batman v Superman: Dawn of Justice’.
In het knap gehypete ‘Suicide Squad’ spelen geen superhelden maar superschurken de eerste viool. Daar had muziek in kunnen zetten. Het is helaas een kakofonie geworden.
Hoewel het duel tussen de bekendste superhelden tegenviel, werd er ferm uitgekeken naar ‘Suicide Squad’. De filmzomer zit verlegen om een stevige blockbuster en het superheldengenre om nieuwe ideeën. In het knap gehypete ‘Suicide Squad’ spelen geen superhelden maar superschurken de eerste viool. Daar had muziek in kunnen zitten. Het is helaas een kakofonie geworden.
De machtsgeile overheidsfiguur Amanda Waller (Viola Davis) wil het kwaad met het kwaad bestrijden. Voor levensgevaarlijke, aartsmoeilijke missies wil ze een bende superschurken inschakelen. Die zijn in de meeste gevallen door Batman in de kraag gevat. De lelijkste is de kannibalistische halfmens Killer Croc, de overbodigste een dief met een boomerang. Will Smith herstelt van een reeks flops met de rol van huurmoordenaar en eliteschutter Deadshot. Barbiepop Margot Robbie amuseert zich met de krankzinnige Harley Quinn, het liefje van The Joker. Jared Leto maakt van Batmans aartsrivaal een ordinaire gangsterbaas die van blingbling en groen haar houdt. We zijn dus mijlenver verwijderd van de angst inboezemende vertolking van Heath Ledger in ‘The Dark Knight’.
De helft van de tijd gaat op aan de introductie van de verschillende personages. Die is gepimpt met vette songs als ‘Sympathy for the Devil’ van The Rolling Stones. Als je hun belachelijke machismo door de vingers ziet – geen verplichting! – stralen de superschurken meer cool en rock-‘n-roll uit dan de doorsnee-, tot fatsoen gedwongen superheld. Maar het is meer pose dan wat anders.
Wat regisseur David Ayer ook moge beweren: een ‘The Dirty Dozen’ met superhelden is het niet geworden. Geen spoor van het verhaal van de miskende verschoppelingen die ineens goed genoeg zijn om de kastanjes uit het vuur te halen. Wat er dan wel verteld wordt? Het gebruikelijke niets: na veel lawaaierige gevechten en grootschalige vernielingen wordt een heks met een zombieleger ternauwernood belet de wereld kapot te maken. Het armoedige scenario is niet het enige euvel. Het ritme klopt niet. De cameravoering is evenmin onberispelijk.
Regisseur David Ayer streeft naar meer brutaliteit dan de Marvel-concurrentie aandurft, maar slaagt er niet in om van de cartooneske personages intense, geloofwaardige antihelden te maken.
Ayer streeft naar meer brutaliteit dan de Marvel-concurrentie aandurft, maar slaagt er niet in om van de cartooneske personages intense, geloofwaardige antihelden te maken en sympathie voor de duivels op te wekken. Van de regisseur van ‘End of Watch’ en ‘Fury’ hadden we beter verwacht. Deze film zadelt je op met het Stealers Wheel-gevoel: ‘Clowns to the left of me, joker to the right, en hier zit ik dan.’
Niels Ruëll
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
