Ook in zijn elvendertigste variant op Annie Hall, Manhattan en andere romcoms is het opnieuw Woody Allen-business as usual.
Ouwe knarren die wel eens een groen blaadje lusten. Artistiekerige pseudointellectuelen die zowel met elkaar als met zichzelf in de knoop liggen. Een half geslaagde oneliner hier en daar en wat flauw gemoraliseer over de lasten en lusten der liefde. Ook in zijn elvendertigste variant op Annie Hall, Manhattan en andere romcoms is het opnieuw Woody Allen-business as usual.
Dit keer mag Naomi Watts een galerijhoudster neerzetten die ongelukkig is getrouwd met een gerateerde schrijver (Josh Brolin), haar gescheiden pa een familypack Viagra ziet inslaan om zijn nieuwe, jonge del te kunnen plezieren en ondertussen wel eens week wordt van haar charmante, al even cultureel correcte baas (Antonio Banderas).
Het gevolg is een potje belegen innuendo dat bij vlagen met houtlijm aan elkaar lijkt gekleefd, terwijl zelfs een ervaren topcameraman als Vilmos Zsigmond er in Allens reumatieke regie amper in slaagt fraaie beeldjes te schieten van een hopeloos geromantiseerd Londen.
Het zoveelste afleggertje van een auteur die komisch en artistiek al jaren is opgedroogd, wat zijn dweepzieke accolieten bij elke nieuwe, minuscule opleving (remember Match Point) ook mogen beweren.
