De Vlaamse snotneus Gust Van den Berghe is amper de schoolbanken van het RITS ontgroeid, en er valt hem hier in de Quinzaine al een staande ovatie te beurt. Voor zijn eindwerk dan nog!
De Vlaamse snotneus Gust Van den Berghe is amper de schoolbanken van het RITS ontgroeid, en er valt hem hier in de Quinzaine zowaar al een staande ovatie te beurt. Voor zijn eindwerk dan nog!
Wat Van den Berghe klaarspeelt met deze wel zeer vrije, voor geen geld gedraaide en bovenal aparte adaptatie van Felix Timmermans’ kerstspel En waar de Sterre bleef stille staan is dan ook niet minnetjes. Met name: een afwisselend poëtische en Vlaamsch-burleske volksfabel afleveren met enkel mentaal gehandicapte acteurs. Het uitgebeende verhaaltje an sich heeft weinig om het lijf en gaat over drie schooiers – vertolkt door de mongoloïde amateurs van Theater Stap – die door een Breugheliaans landschap trekken, driekoningenliedjes zingen en menen getuige te zijn van de geboorte van het kinneke Jezus.
Uitgebreide dialogen of diepzinnig filosofeer hoef je dus niet te verwachten, maar wat de film duidelijk ontbeert aan narratieve kracht wordt ruimschoots gecomponseerd door Van den Berghe’s picturale primitivisme. Met zijn zwart-witte plaatjes van la flandre profonde, zijn onwereldse sfeer, houterige tekstdebitatie en kinderlijk naiëve outsidercast roept Little Baby Jesus zelfs herinneringen op aan de vroege films van Werner Herzog en Pier Paolo Pasolini.
Van exploitatie of gratuit hengelen naar de sympathy vote – een virus waar veel ‘gehandicaptenfilms’ onder lijden – is dan ook nooit sprake, hoewel het tegelijk ook nooit sentimenteel of écht aangrijpend wordt omwille van de afstandelijke, esthetiserende aanpak. Geen spek voor ieders bek, al heeft Van den Berghe junior duidelijk culot op overschot.
