Trefzeker gemaakt met enkele ronduit fantastische scènes, al schiet de film zich in het laatste half uur lelijk in de voet met enkele even expliciete als totaal overbodige en zelfs anticlimactische geweldexplosies.
The Driver van de onvolprezen Walter Hill ooit gezien? Die existentiële neonoirthriller over een naamloze en zwijgzame chauffeur die zich met allerlei heists inlaat? De makers van Drive duidelijk wel, ook al claimen ze zich te baseren op een misdaadroman van James Sellis en voegen ze er een portie hondsbrutaal geweld aan toe. Chauffeur met dienst is dit keer niet Ryan O’Neal zoals in The Driver maar wel Ryan Gosling die het blitse jasje aantrekt van een stuntpiloot voor Hollywoodfilms die ’s nachts bijklust als getaway-driver, zonder dat zijn eenzame buurvrouw (Carey Mulligan) daar evenwel weet van heeft.
Net als The Driver moet deze superieure en ironievrije B-pastiche van genrefilmer Nicolas Winding Refn (de Pusher-trilogie, Valhalla Rising) het vooral hebben van ingehouden suspense en gestileerde, lang aangehouden shots, met een prima, dialoogloze proloog die enkel drijft op montage en het geluid van scheurende banden. Bovendien gaat van Ryan Gosling een gepaste, ambigue dreiging uit als de wraakengel die door een nachtelijk en hyperrealistisch Los Angeles doolt, wat bij vlagen de indruk geeft dat je naar een Michael Mann-film à la Thief zit te kijken. Trefzeker gemaakt met enkele ronduit fantastische scènes, al schiet de film zich in het laatste half uur lelijk in de voet met enkele even expliciete als totaal overbodige en zelfs anticlimactische geweldexplosies.
Dave Mestdach
