Regisseuse Nia DaCosta slaat Hollywood aan de haak: ‘Ook vandaag worden er nog mensen gelyncht’

Volgens Jordan Peele maakt Nia DaCosta van elk shot iets moois. © GF

Nia DaCosta is pas 31, maar nu al ligt Hollywood aan haar voeten. Jordan Peele vertrouwde haar een van zijn droomprojecten toe: een update van de black horror-classic Candyman. En op dit eigenste moment regisseert ze de Captain Marvel-sequel The Marvels. ‘Druk is er altijd. Daar maak ik me dus niet druk over.’

Het gaat heel snel voor Nia DaCosta. In 2018 kreeg de scenariste en regisseuse uit Harlem, New York niets dan lof voor haar humanistische debuutfilm Little Woods. Vandaag heeft ze amper de tijd om haar nieuwe film Candyman voor te stellen want ze moet Brie Larson en Samuel L. Jackson regieaanwijzingen geven. Marvel vertrouwde haar immers The Marvels toe, een nieuw avontuur rond superheldin Captain Marvel dat in november volgend jaar de bioscopen moet doen vollopen. De 31-jarige regisseuse is nog maar de vierde vrouw die een Marvel-blockbuster mag regisseren en komt net als Cate Shortland (Black Widow) en Chloé Zhao ( Eternals, begin november in de zalen) uit de indiecinema. Nog opvallender: ze is ook de eerste zwarte vrouwelijke regisseur op de loonlijst van de superheldenmastodont.

Nia DaCosta slaat Hollywood aan de haak

Het was evenwel Jordan Peele die DaCosta’s talent spotte. De regisseur die in 2018 de Oscar voor beste scenario won met zijn beklijvende horrorsatire Get Out, vroeg DaCosta om de regie van zijn droomproject van hem over te nemen: een update van de culthorrorfilm Candyman. ‘Ze is hiervoor beter geplaatst dan ik’, verklaarde Peele. ‘Nia heeft een vaste hand en dat zie je niet vaak in horror. Ze is verfijnd, elegant en maakt van elk shot iets moois.’ Een fraai compliment, maar er is meer nodig om de jonge cineaste te doen blozen.

‘In het begin voelde ik niet de minste druk. Ik dacht gewoon dat het cool was om met Jordan Peele een film te maken’, glimlacht de 31-jarige DaCosta. ‘Dat veranderde pas toen het tot me doordrong dat een grote studio Candyman zou uitbrengen, dat de verwachtingen bij elk project van Jordan Peele torenhoog zijn en dat het internet best veel mensen herbergt die verknocht zijn aan de eerste Candyman-film. Maar goed, druk is er altijd, daar maak ik me dus niet druk over.’

Zwarte doden, wit geweld

Die oorspronkelijke Candyman is een horrorfilm van cultregisseur Bernard Rose uit 1992 en speelt zich af in Cabrini-Green, destijds een beruchte sociale woonwijk in Chicago, die gebukt ging onder armoede, misdaad, drugs en raciale ongelijkheid. Een blanke studente die er stadslegendes onderzoekt, achterhaalt dat er daadwerkelijk een meedogenloze moordenaar verschijnt als je zijn naam vijfmaal na elkaar tegen de spiegel zegt. Candyman is bovendien geen doetje: hij rijgt zijn slachtoffers aan de haak waar ooit een hand zat, zijn opengereten torso is een bijenkorf en de snoepjes die hij uitdeelt zijn scheermesjes.

Nia DaCosta slaat Hollywood aan de haak

‘Candyman is beslist een monster’, zegt DaCosta, ‘maar daar laten we het niet bij. We deconstrueren het personage. Wie heeft besloten dat hij een monster is? Wie heeft een monster van hem gemaakt? Wie noemt hem zo?’ Ze beschouwt het als een heel actueel verhaal. ‘De film speelt rechtstreeks in op wat zwarte mensen vandaag meemaken. Candyman is een mythe en een monster, maar we weten ook dat Amerika voortdurend monsters maakt van zwarte mannen. Ik wilde de waarheid vertellen over de pijn in het hart van zwart Amerika, maar net zo goed wilde ik iets zeggen over de hoop, de kracht en de creativiteit van de zwarte gemeenschap.’

DaCosta en coscenaristen Jordan Peele en Win Rosenfeld zien in hun Candyman niet alleen de bovennatuurlijke belichaming van een door een blanke meute gemartelde, zwarte kunstschilder uit de negentiende eeuw, maar ook een personificatie van de eindeloze cyclus van gruwelijk geweld tegenover zwarte Amerikanen. In de productienota’s stelt DaCosta het nog scherper: ‘ Candyman gaat over zwarte doden veroorzaakt door wit geweld. Mensen denken bij het woord “lynchen” aan iets wat verleden tijd is. Deze film zegt dat er vandaag nog altijd wordt gelyncht.’

Behekst

Cabrini-Green is ondertussen niet meer de gevreesde en geplaagde buurt van weleer. In 2011 was er van de beruchte woontorens al geen spoor meer terug te vinden. Gentrificatie verjoeg veel oorspronkelijke bewoners. ‘Voor ons is het verhaal van Cabrini-Green ondanks de gentrificatie nog niet ten einde. Wij hebben het over een gemeenschap die van die locatie is verdreven maar er haar sporen, verhalen, geesten, pijn heeft achtergelaten.’

De nieuwe Candyman wordt gespeeld door Tony Todd, de oorspronkelijke vertolker van de zwarte boeman. De hoofdrol is echter voor Yahya Abdul-Mateen II uit de serie Watchmen. Hij speelt een kunstschilder die zijn intrek neemt in een luxueuze loft in Cabrini-Green en zich alsmaar meer verliest in de stadslegendes en oude verhalen over de buurt. Vooral die over Candyman. Een belangrijke rol heeft ook Teyonah Parris ( If Beale Street Could Talk, WandaVision). Zij speelt de echtgenote die een succesvolle kunstgalerij uitbaat en haar man ziet afglijden in de duisternis . ‘In de zwarte gemeenschap hebben we het vaak over hoe zwarte vrouwen erin slagen om rechtop te blijven te midden van alle traumatiserende gebeurtenissen’, zegt DaCosta. ‘Tijd om hun eigen trauma’s te verwerken hebben ze niet want ze hebben het te druk met het helen van de trauma’s die alle anderen in hun omgeving oplopen: vaders, broers, echtgenoten, zonen. Ik kan erover meespreken. Via het personage van Teyonah Parris probeer ik dat aan te kaarten. Haar partner spartelt door een moeilijke periode, maar ze worstelt ook zelf met een trauma dat ze nooit onder ogen is gekomen. Het behekst haar zoals Candyman Cabrini-Green behekst.’

Nia DaCosta slaat Hollywood aan de haak

In de uitbeelding van het geweld is DaCosta, toch naar horrormaatstaven, voorzichtig. Er rollen hoofden van rompen en er vloeit bloed, maar niet alle gruwel komt expliciet in beeld. Zo worden horrortaferelen uit Candymans verleden middels een schaduwspel aan de kijker geserveerd. ‘Ik hou van horror, maar in deze film moest de gruwel gedoseerd worden. In tegenstelling tot nogal wat slasherfilms zijn veel slachtoffers in Candyman geen wegwerppersonages, maar personages waar we om geven. Anderzijds mochten de slasherscènes geen slappe kost zijn. Ik heb een evenwicht gezocht. Volgens mij kan een scène ook hard aankomen zonder close-ups van iemand die net ontdaan is van een of meerdere ledematen. Je kunt de gruwel ook van een afstand filmen.’

Nia DaCosta
Nia DaCosta

Over The Marvels wil en mag DaCosta niet veel meer zeggen dan dat ze als kind een grote Marvel-fan was. In ieder geval ziet het er ook na dat avontuur goed uit voor de jonge regisseuse. Ze zou meteen aan The Lincoln Conspiracy kunnen beginnen, een adaptatie van een bestseller over een mislukte samenzwering tegen president Abraham Lincoln. Om maar te zeggen: Hollywood ligt aan de voeten van Nia DaCosta.

Candyman

Nu in de bioscoop.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Nia DaCosta

31-jarige scenariste en regisseuse met Brooklyn, New York als uitvalsbasis en met de wind in de zeilen.

Het Sundance Institute begeleidde haar felgeprezen debuutfilm Little Woods (2018).

Werkte mee aan het derde seizoen van de Netflix-serie Top Boy en aan de scenario’s van de HBO-reeks Industry.

Werd door Jordan Peele gevraagd om een eigentijdse Candyman te maken.

Is de eerste zwarte vrouw die een superheldenfilm regisseert voor Marvel: The Marvels komt in 2022 in de zalen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content