Regisseur Jérémy Clapin legt uit waarom hij een film wilde maken over een geamputeerde hand

Omgekeerde fantoompijn, gevechten met metroratten, heroïsche pogingen om aan een kloteleven te ontsnappen: J’ai perdu mon corps is meer dan een animatiefilm over een geamputeerde hand. ‘Aanvankelijk wilde niemand er zich aan wagen’, zegt regisseur Jérémy Clapin over de film waarmee hij vandaag alle handen op elkaar krijgt.

De benauwendste actiescène van het moment zit niet in Gemini Man of Rambo: Last Blood maar in een Franse animatiefilm: in J’ai perdu mon corps levert een geamputeerde hand in de metro een gevecht op leven en dood met een nest ratten. Het lichaamsdeel doorkruist Parijs in een poging om herenigd te worden met zijn eigenaar, een Marokkaanse immigrant die al veel tegenslag heeft gekend. Het avontuur van de hand, het tragische verleden van Naoufel en zijn liefdesperikelen wisselen elkaar af in een vinnige animatiefilm die niet voor kinderen is bestemd, maar wel voor iedereen die houdt van dynamische, originele cinema met actie, romantiek en een vleugje stadspoëzie.

Ik ben geen fatalist. Waarom zou je nog een poot uitsteken als je gelooft dat je lot vastligt?

In Cannes zag Jérémy Clapin zijn debuutfilm met de Grand Prix de la Semaine de la critique bekroond worden. Een hele geruststelling na zeven jaar ploeteren. ‘De dag dat de film af was, begon alles van een leien dakje te lopen. Prijzen, festivalselecties, complimentjes, enthousiaste recensies…het kan niet op’, zegt Clapin. ‘Maar aanvankelijk wilde niemand weten van J’ai perdu mon corps. Frankrijk gelooft nog altijd niet echt in animatiefilms voor volwassenen. Het was bijzonder lastig om geld bijeen te krijgen. Gelukkig was de producent even gepassioneerd als ik en hoestte hij zelf de helft van het budget op.’

Regisseur Jérémy Clapin legt uit waarom hij een film wilde maken over een geamputeerde hand

Ik begrijp wel dat geldschieters aarzelen om te investeren in een animatiefilm over een geamputeerde hand. Waarom was je overtuigd van je gelijk?

Jérémy Clapin:J’ai perdu mon corps is een bewerking van Happy Hand, een boek van Guillaume Laurant (scenarist van Le fabuleux destin d’Amélie Poulain en coscenarist van J’ai perdu mon corps, nvdr.). Het idee om een verhaal te vertellen vanuit het standpunt van een hand vond ik geweldig. Ik zag meteen voor me hoe ik zoiets cinematografisch kon aanpakken. Tegelijk zag ik de mogelijkheid om een soort maalstroom te creëren door verschillende genres – romantiek, actie, filosofie – te mixen.

Bedoel je met filosofie het feit dat Naoufel zich niet wil neerleggen bij zijn ellende? Hij droomde ervan astronaut-pianist te worden maar is pizzakoerier. En niet eens een goede.

Clapin:J’ai perdu mon corps is een soort David tegen Goliath. De hand, het oneindig kleine, gaat het gevecht aan met het lot, het oneindig grote. Ik geloof niet in fatalisme of determinisme. Waarom zou je nog een poot uitsteken als je gelooft dat je lot vastligt? Naoufel staat er slecht voor, maar daar hoeft hij zich niet bij neer te leggen. Hij kan zich losrukken van zijn verleden en proberen zijn leven een andere wending te geven. De dingen weer in beweging krijgen – desnoods door radicale beslissingen te nemen -, daar gaat de film over.

Regisseur Jérémy Clapin legt uit waarom hij een film wilde maken over een geamputeerde hand

De actiescènes zijn opwindend. Dat soort entertainment kom je niet zo vaak tegen in animatiefilms voor volwassenen.

Clapin: Klopt. Ik hou wel van goed doordachte actiescènes. J’ai perdu mon corps vroeg niet om geësthetiseerde, maar om dierlijke, brute actie. Je moet je er wel in kunnen meegaan dat een gevecht tussen een hand en een rat kan verlopen zoals in de film het geval is. Vanuit het perspectief van een hand zien die ratten eruit als creaturen uit The Lord of the Rings. Maar in actiefilms mag je er een schep bovenop doen. Echte rattenkreten waren bijvoorbeeld niet spannend genoeg. Ze kwamen zelfs ridicuul over, dus hebben we het geschreeuw van de ratten verergerd. De zintuigen van de kijker worden aangescherpt. Je hoort alles te luid en ziet alles te groot.

Heb je je ook verdiept in fantoompijn?

Clapin: Met de dokter die mijn schoonvader aan een heupprothese heeft geholpen, heb ik over fantoompijn gepraat. Dat is iets heel vreemds: je voelt pijn aan een ledemaat dat er niet meer is. Mijn film heeft het over omgekeerde fantoompijn. Ik vertel niet over een man die zijn hand kwijt is maar over een hand die haar lichaam kwijt is.

Regisseur Jérémy Clapin legt uit waarom hij een film wilde maken over een geamputeerde hand

Geen grotere nachtmerrie voor een tekenaar dan je hand verliezen, zeker?

Clapin: Ik heb me alleszins niet op het personage geprojecteerd. Tekenen is voor niet het allerbelangrijkste. Mij interesseert het eindresultaat en niet de techniek of het medium. Ik zou graag hebben dat J’ai perdu mon corps geen animatiefilm maar een film wordt genoemd, en dat hij niet uitsluitend met animatiefilms wordt vergeleken. Waarom schotten optrekken tussen animatie en liveaction? Ik ben ervan overtuigd dat mijn ervaring met animatie een voordeel zou zijn mocht ik ooit een liveactionfilm draaien. Je hoeft mijn hand heus niet af te hakken om me richting liveaction te duwen. Ik wil die sprong zo ook wel wagen. (lacht)

J’ai perdu mon corps

Vanaf 6/11 in de bioscoop.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content