Red, White & Blue: gruwelfilmpje zonder meer

Tweede film in de reeks First Offscreenings (Belgische avant-premières) op het Offscreen Filmfestival: deze horrorfilm vermomd als psychologisch drama over de jeugdcultuur in Austin, Texas. Niet voor gevoelige zieltjes.

Toen Simon Rumley een paar jaar geleden indruk maakte met de psychologische horrorfilm ‘The Living Dead’, wordt hij nu algemeen beschouwd als een van de meest beloftevolle Britse regisseurs. Zijn nieuwste, grimmige worp ‘Red, White & Blue’ wordt al enige tijd positief onthaald op verscheidene filmfestivals, maar in België kreeg hij afgelopen vrijdag zijn First Offscreening. Samen met zijn Amerikaanse producent Rob Portal (‘The Merchant of Venice’) kwam de cineast zijn zelfverklaard pièce d’oeuvre van een woordje uitleg voorzien in Cinema Nova, Brussel.

Daar had ik de eer om producer Rob Portal tegen het lijf te lopen in de bar (die ter de gelegenheid van de ‘Outer Space’-films omgebouwd werd tot een intergalactisch ruimtetuig). We hadden een korte babbel over online-filmtijdschriften, de Belgische stadscultuur, de penibele verkoop van arthousefilms en de Russische scifi- parel ‘Kin-Dza-Dza’, die Offscreen de volgende dag zou programmeren in hun ‘Outer Space’-module. Over het primitieve, bewust niet-ingeklede bioscoopzaaltje van Cinema Nova zei hij ook nog dit: ‘It’s the coolest movie theater I have seen in my life’.

Tortureporn

Dan nu over naar de film. ‘Red, White & Blue’ wordt gelabeld als een intense wraaktragedie die langzaam onder de huid kruipt. Deze Amerikaanse indie gaat over drie emotioneel getormenteerde zielen (het losbandig hoertje Erica, de ontspoorde Irakveteraan Nate en de door HIV besmette punkrocker Franki) die elkaars pad kruisen in de motels en kroegen van Austin, Texas. Een schokkende revelatie leidt tot een destructieve en gruwelijke climax.

De indrukwekkende vertolkingen door enkele respectabele, zij het minder befaamde acteurs als Noah Taylor (Nate, de ontspoorde psychopaat van dienst) en Amanda Fuller (Erica, het losbandige hoertje van dienst), de knappe cinematografie van Milton Kam – die intieme close-ups afwisselt met statisch gecomponeerde shots van ruraal Texas – kunnen niet vermijden dat deze film ietwat stuurloos balanceert tussen drie totaal verschillende genres. Zo evolueert hij van sexy sociaal drama over de jeugdcultuur in Austin naar slackermovie à la ‘Dazed & Confused’, om vervolgens te eindigen als slasherfilm, met een groteske horrorfinale in de traditie van een Amerikaanse tortureporn-movie.

Cynische stomp

Rumley koos bewust voor een driedelige structuur om de film te voorzien van diepgang en inhoud. ‘Het was de bedoeling om een emotioneel intense film te maken die als een cynische stomp in de maag voelt’, gaf de cineast weg tijdens een korte Q&A in de bar van Cinema Nova. Granted, dit donkere potje psychohorror blijft inderdaad aan de schoenzolen kleven. Zij het niet zozeer als een indringende milieuschets over de jeugdcultuur in Texas, maar wel als een grotesk gruwelfilmpje zonder meer.

Andreas Ilegems