Recensie: The Master

There will be Oscars! PT Andersons ‘The Master’ is een hyperintense en hallucinante mind trip over obsessie, manipulatie, seks en religie.

Eén van de films waar dit jaar zo reikhalzend naar uit gekeken werd dat men er een stijve nek aan overhield, is The Master, Paul Thomas Andersons opvolger voor het magistrale There Will Be Blood uit 2006. Ook dit keer zijn obsessie, manipulatie en begeerte de thematische kiemen voor een karakterdrama dat qua intensiteit en picturale schoonheid alvast weinig moet onderdoen voor Andersons vorige meesterwerk.

Alles draait om het psychologische duel tussen Freddie Quel, een getroebleerde oorlogsveteraan, en Lancaster Dodd, de charismatische leider van een sekte die zich The Cause noemt en besloten heeft zich over de impulsieve, drank- en seksverslaafde Freddie te ontfermen. Alleen laat Freddie – die afwisselend als verloren zoon, psychologisch experiment en mentale slaaf wordt behandeld – zich niet zo makkelijk strikken door Master Dodds bizarre, religieuze theorieën en pseudowetenschappelijke praktijken, met alle conflicten, excessen en extase van dien.

Net als There Will Be Blood situeert deze mind trip – die door de Scientology-sekte werd geïnspireerd, hoewel dat nooit wordt geëxpliciteerd – zich in een geheel eigen filmuniversum waarin psychologisch realisme, gestileerd melodrama en hallucinante schijnwerkelijkheid voortdurend door elkaar vloeien. Ondertussen zet Joaquin Phoenix – terug van een paar jaar weggeweest – wellicht de meest intense en ambigue vertolking uit zijn carrière neer als Freddie, een ongeleid, door dierlijke driften voortgedreven projectiel dat in Master Dodd – een opmerkelijk beheerste Philip Seymour Hoffman – zowel zijn nemesis als verlosser vindt.

Toegegeven: heel af en toe is er een (te) bruuske overgang of een (te) groteske confrontatie die de extatische betovering waar de film zowel inhoudelijk als formeel op drijft even dreigt te doorbreken. Maar zelfs op die zeldzaam wankele momenten kan Anderson nog altijd rekenen op de mooie, klassieke score van Radiohead-gitarist Jonny Greenwood en de exquise fotografie van Mihai Malamare Jr. die je zo terugflitsen naar het Amerika van 1950, alsof je het in een vorig leven en andere lichamelijke incarnatie allemaal zelf hebt meegemaakt.

Dave Mestdach

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content