Recensie ‘Olive Kitteridge’ van Lisa Cholodenko: prima miniserie met geestige cast

Olive Kitteridge © .
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

Af en toe floept er een karikatuur door het beeld van deze miniserie. Maar dat valt makkelijk te vergeven, want de cast is geestig en de personages hebben jus.

Er zijn zielen die beweren dat er op tv de jongste jaren meer kwaliteit te zien is dan in de bioscoop, maar die zielen zijn duidelijk nooit voorbij de multiplexen geraakt, want tv op gelijke voet stellen met cinema is net zo idioot en absurd als beweren dat Luc Tuymans en Caravaggio op hetzelfde niveau staan omdat ze beide met verf en penseel werken. For the record: de eerste is een chronisch overschatte copy-pasteschilder, de tweede een tijdloos en visionair genie.

Dat neemt uiteraard niet weg – ja, ik heb Breaking Bad, House of Cards, True Detective en bla, bla, bla gezien – dat tv effectief een boomperiode kent, met dank vooral aan de injectie van kabelzender HBO die twee jaar geleden tijdens de Mostra al Todd Haynes’ uitstekende Mildred Pierce presenteerde en nu uitpakt met een andere, prima miniserie, met name: Olive Kitteridge, naar de Pulitzer Prijs-winnende roman van Elisabeth Strout.

Daarin mag Frances McDormand, in haar eerste, dragende rol sinds ze anderhalf decennium geleden moeder werd, het titelpersonage incarneren: een wiskundelerares uit een Amerikaans slaapstadje aan de kusten van Maine die al even streng is voor haar man en haar tienerzoon als voor haar leerlingen, maar onder haar ruwe, door depressies en ontgoochelingen geharde bolster toch een blanke pit heeft zitten.

‘A Film by Lisa Cholodenko’ laat de titelrol meteen weten en inderdaad: deze vierdelige, mee door Tom Hanks geproduceerde ‘filmserie’ heeft een coherente toon en stijl, een competente regisseuse – Cholodenko is de maakster van de indiehits Laurel Canyon en The Kids are Allright – en een filmische feel en gevoel voor ritme en ruimte, met dank aan de verzorgde cinematografie van Frederick Elmes en de score van Carter Burwell.

Dat er af en toe een karikatuur door het beeld floept en er soms wat lukraak wordt gezapt door het huwelijk van Olive en haar man – een timide dorpsapotheker die ontdooit dankzij zijn nieuwe, jonge assistente – valt dan ook makkelijk te vergeven. Want de cast is geestig, de personages hebben jus, het script weet de essentie van Strouts mijmering over kleinsteedse, familiale vreugdes en tragedies goed samen te vatten en het is tenminste geen eindeloze aaneenschakeling van close-ups en mediumshots zoals ongeveer negentig procent van alle tv. Ja, ook nu nog.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content