Recensie: Amour

Michael Haneke – drie jaar geleden nog Gouden Palm-winnaar met Das Weisse Band – kwam nooit eerder zo direct en humaan uit de hoek als met Amour, een liefdesdrama over een aftakelend echtpaar.

Michael Haneke – drie jaar geleden nog Gouden Palm-winnaar met Das Weisse Band – kwam nooit eerder zo direct en humaan uit de hoek als met Amour, een liefdesdrama over een aftakelend echtpaar, al hoef je daarom nog zeker geen zeemzoete bejaardenfilm te verwachten. Integendeel.

Jean-Louis Trintignant en Emmanuelle Riva – twee reuzen van de Franse auteurscinema – spelen twee muziekleraren op rust die al vijftig jaar een koppel vormen. Toch komt hun relatie danig onder druk te staan wanneer zij half verlamd raakt na een beroerte en hij voor haar moet zorgen, met alle pijnlijke taferelen en conflicten van dien. De agonie van het ouder worden en de grens tussen onbaatzuchtige liefde en passieloos plichtsbesef zijn dan ook de onderwerpen waarover Haneke in zijn gekende, strak bemeten, precies geritmeerde en volledig sentimentvrije stijl reflecteert. Daarvoor kan hij trouwens bogen op een koppel rasacteurs dat zonder de minste pathos ontroert en intrigeert – ondanks de frigiditeit van hun bourgeoispersonages en Haneke’s koele mise-en-scène.

Alleen jammer van die onnodige symboliek die de Oostenrijkse zedenmeester er op het einde in smokkelt, of Amour had nu al zonder problemen naast La Pianiste, Caché of Das Weisse Band kunnen worden gezet.