Ordinary people: van mens tot monster

Offscreen sloot haar derde editie afgelopen zondag af met het oorlogsdrama Ordinary People, een hyperrealistische studie van extreem geweld in oorlogstijd.

Van het Wilde Westen naar de Balkan. Offscreen Filmfestival nam afgelopen zondag afstand van de Spaghettiwesterns – en tegelijk ook van sekspoppen, lesbovampieren, Japanse zwaardklievende maagden en plasticinereuzen – om haar derde editie af te sluiten met heel andere koek: Ordinary People. Een unieke Servische oorlogsfilm die je met verstomming slaat. Gebaseerd op het proces van een oorlogstribunaal in Den Haag.

De waanzin van de oorlog: het is een thema dat al uitentreure verfilmd werd. Kathryn Bigelow nam onlangs nog in The Hurt Locker het lot van een ontmijningsdienst in de bloedhete combat zone van Irak onder de loep. En dat leverde haar een Oscarbeeldje voor beste regisseur én beste film op. Terwijl The Hurt Locker je vooral met daverende explosies en nagelbijtende suspense om de oren slaat, toont het veel soberdere Ordinary People de gruwelijke banaliteit van de oorlog.

De Servische regisseur Vladimir Perisic volgt in zijn regiedebuut een dag uit het leven van de negentienjarige Dzoni, die deel uitmaakt van een groepje jonge Servische rekruten tijdens de Balkanoorlog van de jaren ’90. Hij wordt naar een afgelegen kamp gebracht waar aanvankelijk niet duidelijk is wat hem te doen of te wachten staat. Van de korpschef mag hij zich niet al te veel vragen stellen over de aard van zijn missie, dus de verveling slaat toe.

Wanneer een buslading angstige gevangenen arriveert, wordt de stilte doorbroken. “We gaan ons met de vijand bemoeien,” verzekert de commandant. De nieuwe taak van de rekruten is: met machinegeweer in de aanslag op een rij gaan staan en deze zogenaamde ‘staatsvijanden’ met een welgemikt schot om zeep helpen. Eerst weigert Dzoni nog, maar de afstompende verveling in combinatie met de brandende zomerzon en rijkelijke hoeveelheden alcohol zorgen er voor dat er een knop wordt omgeschakeld in zijn hoofd.
Dzoni wordt brutaler en gewelddadiger naarmate de dag vordert. Hij ontpopt zich van onervaren snotneus tot meedogenloze killer. Tegelijk toont Perisic ook hoe de gebeurtenissen aan zijn geweten knagen. Na ieder schot krijgen we een minutenlange close-up te zien van zijn ontredderde gezicht.

De bijna minimalistische combinatie van ijzingwekkende gruweldaden met een beheerste mise-en-scène, nauwelijks dialogen en soms tergend trage, statische shots waarin minutenlang niets gebeurt, vergt behoorlijk wat inspanning van de kijker. Maar tegelijk is dit een beklijvende geweldstudie die je af en toe koude rillingen bezorgt en na afloop nog lang blijft nazinderen. Een hartverkillende afsluiter van weer een geweldig festival.

Bekijk de trailer van Ordinary People:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Andreas Ilegems

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content