Onvindbaar

Eerste zin Vroeger speelde ik een spelletje waarbij ik me inbeeldde dat iemand me op een vreemde, onbekende plek had achtergelaten en ik zelf de weg naar huis terug moest zien te vinden.

Twintig jaar geleden zag Arden Arrowood hoe haar tweelingzusjes ontvoerd werden in een goudkleurige auto. Er waren verdachten, maar niemand werd ooit veroordeeld voor het misdrijf. Nu keert Arden terug naar het monumentale huis in Keokuk, Iowa waar ze toen woonden en dat ze van haar grootouders heeft geërfd. Het huis ademt verdriet, lekt constant water, maakt vreemde geluiden en laat de zusjes nog altijd fluisteren. Het wordt Arden daarbij duidelijk hoe onbetrouwbaar haar herinneringen zijn: een jongen die zich bezighoudt met cold cases beweert dat de meisjes nooit in een goudkleurige auto zijn meegetroond en zelf vindt Arden sporen van de tweeling die van na hun ontvoering moeten zijn. Iedereen die ze zou moeten vertrouwen, wordt verdacht: de buurvrouw had een affaire met Ardens vader en moest een abortus ondergaan, en Ardens intussen diepreligieuze moeder bleek twintig jaar geleden naast een legendarische pillenverslaving ook een woeste wrok jegens haar overspelige man te koesteren. Niet iedereen liegt moedwillig in deze roman, maar zowat elke herinnering van Arden heeft een onbekende schaduwkant. In dat nostalgische, bijna spookachtige kader dicht Laura McHugh de stad een bijzondere rol toe. Keokuk, ooit een bloeiende industriestad aan de Mississippi, is nu half vergeten, half verlaten – en als er al iets nieuws komt, is het een kerk. Onvindbaar is donker en dreigend, met een teder oog voor dit stukje weggedeemsterd blank Amerika.