Nicolas Cage laat de cultmeter schaamteloos zwellen in ‘Mandy’

Nicolas Cage laat zijn demonen, én zijn kromzwaard, los in Panos Cosmatos heerlijk geschrifte huivertrip Mandy.

Van de titelsequens waarin de camera vanuit goddelijk perspectief over de Ardense bossen glijdt (yep, de film werd deels in België gedraaid) op de spookachtige tonen van King Crimsons progrockklassieker Starless, voel je, hoop je, wéét je: dit wordt geen doordeweekse Hollywoodhorror die de kids de stuipen op hun nog geeneens volgroeide lijfje moet jagen.

In deze heerlijk maffe, psychedelische, in Cannes en Sundance bejubelde wraakfantasie laat Panos Cosmatos zijn eighties-fetisjen, kleurenfilters en filmische flair de vrije loop, terwijl Nicolas Cage – wie anders? – zijn innerlijke demonen, én zijn vers gesmede Conan-kromzwaard, loslaat op demonische bikers, én op een Charles Manson-achtige sekte die zijn eega Mandy (Andrea Riseborough als angelieke bosnimf) heeft ontvoerd en vermoord.

De premisse – vrouw wordt mishandeld, man laat beest in zich los – is zo generisch als een kuip namaakbloed, die in de freakerige slotact overigens sierlijk en gul over het doek en Cage’ kop wordt leeggegoten . Maar Cosmatos (zoon van Rambo II-regisseur George P. Cosmatos) doet de suspense borrelen, het verdriet sluimeren, de razernij knetteren, het bloed gulpen, de synths van wijlen Jóhann Jóhannsson dreigen, terwijl de camp- en cultmeter schaamteloos zwelt tot positie elf, alsof David Lynch, Sam Raimi, Dario Argento en Andrej Tarkovski samen op een bad trip zijn beland.

Tune in, turn on, rattle The Cage!