Années 20 neemt u in één doorlopende take anderhalf uur lang mee door de straten van Parijs, waar er eindelijk weer leven in de brouwerij is.
‘Wist je dat een nieuwe eeuw eigenlijk pas in de jaren ’20 begint? Kijk naar de roaring twenties na de oorlog van ’14-’18. Alles voor de jaren twintig is nog een uitloper van de vorige eeuw.’ Het coronavirus wordt niet bij naam genoemd, maar het is duidelijk waar het personage dat deze woorden uitspreekt heen wil. Elisabeth Vogler (pseudoniem van een verder enigmatische regisseur) was er wel heel vroeg bij om onze collectieve zucht van opluchting na de lockdowns in een film te gieten, maar is daar wonderwel in geslaagd.
Naar de pandemie wordt maar zelden expliciet verwezen, bijvoorbeeld wanneer twee personages hun mondmasker opzetten om de metro op te stappen, of wanneer vreemdelingen elkaar op straat omhelzen en euforisch zijn omdat het eindelijk weer mag. Af en toe is het een beetje too much – Vooral een scène waarin twee meisjes een biertje gaan halen en opzichtig het Corona-logo naar de camera draaien lag er wel erg dik op – maar Années 20 slaagt er grotendeels in om niet enkel een ‘coronafilm’ te zijn.
De film benadrukt vooral de pleziertjes die ons lang ontzegd werden. Gewoon over straat lopen en flarden van willekeurige conversaties opvangen, lange tijd was dat geen evidente zaak meer, maar Années 20 weet het plezier ervan erg vattend uit te beelden. De film bestaat uit allemaal losstaande vignettes, gesprekken waarbij we niet altijd in het begin inpikken of de climax meemaken. Het overheersende gevoel is echter duidelijk: de stad bruist weer.
Dat gevoel wordt versterkt door de manier waarop de film geschoten is. Années 20 duurt anderhalf uur en bestaat uit slechts één take, waar geen enkele keer in geknipt werd. Een technisch huzarenwerkje. Actrice Aurore Déon wist na een voorstelling op Film Fest Gent te vertellen dat het technisch personeel tijdens het filmen constant van hot naar her moest fietsen door de Parijse straten om het ononderbroken shot perfect te laten verlopen. De film werd zes keer opgenomen, uiteindelijk is de vierde take in de cinemazalen verschenen.
Die techniek wordt wel in meerdere films gebruikt (denk bijvoorbeeld aan Victoria of Russian Ark) en wordt soms afgedaan als een gimmick die niets van waarde toevoegt. In het geval van Années 20 zijn zulke beschuldigingen alvast onterecht. De grootstad die weer leeft en waar overal wel iets te beleven valt, wordt zo op erg treffende manier geportretteerd. De film voelt soms alsof je op een feestje bent en je vrienden verloren bent, maar overal andere enthousiaste mensen tegenkomt om korte babbeltjes mee te slaan waardoor je nooit eenzaam bent.
Années 20 gaat heel erg over het nu, en niet enkel door de duidelijke covid-link. Zo spelen enkele mensen samen een schaakspel op hun gsm, zoals vele anderen hen voordeden na het succes van The Queen’s Gambit. Twee meisjes verwijzen constant naar hoe ‘sauvage’ ze zijn, een verwijzing naar de TikTok-hit Savage van Megan Thee Stallion. Zelfs een diepgaande discussie over de maatschappelijke connotaties rond het woord ‘zwart’ kan gezien worden als een uitloop van het verhoogde bewustzijn rond racisme na de Black Lives Matter-protesten in volle coronatijden.
Het valt hierdoor nog te zien of Années 20 de tand des tijds zal doorstaan. Ofwel wordt het een uitstekende tijdscapsule naar een erg bijzondere periode in onze geschiedenis, ofwel wordt het een hopeloos gedateerde film. Een ding is echter duidelijk: in 2021 is het een hartverwarmende ode aan het terug samen zijn.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
