Lukas Dhont wint de Jo Röpcke Award: 'Ik ben nog te emotioneel voor Hollywood'

LUKAS DHONT: Wie? Nee, sorry. Dat is waarschijnlijk een grote blunder?DHONT: Ik ken de prijs, en zijn laureaten, maar vreemd genoeg heb ik er nooit bij stilgestaan naar wie die vernoemd is.DHONT: Fien Troch sowieso: er zijn weinig filmmakers in België die zichzelf bij elk nieuw project weer op zo'n manier uitdagen. Ik heb ook een grote bewondering voor Nicolas Provost. En Gilles Coullier is niet alleen een van de energieke makers van het moment maar begeleidt als producent ook jonge mensen in de zoektocht naar hun eigen filmtaal.DHONT: Ik wil ze gerust allemaal overlopen, hoor. (lacht) Het is een vrij onmogelijke lijst om uit te kiezen. Uiteraard is Felix een voorbeeld voor mij. Ik zag Beautiful Boy onlangs in Toronto: fantastische film en vintage Van Groeningen. Cinematograaf Ruben Impens, monteur Nico Leunen en Felix maken samen ongelooflijk straffe dingen.DHONT: Je weet dat ik koppig ben, en graag de controle behoud? Beantwoordt dat jouw vraag? (lacht) Ik heb een fascinatie voor Hollywood, maar voor ik er zelfs maar aan denk om me in die industrie te wagen, wil ik steviger in mijn schoenen staan. Je moet een bepaalde hardheid hebben om dat systeem te lijf te gaan. Momenteel ben ik daar nog veel te emotioneel voor.DHONT: Het doet me ook echt telkens pijn. Victor Polster was de perfecte keuze voor die rol, en hij representeert de transidentiteit zeer gelaagd. En Victor heeft ondertussen zijn derde prijs voor beste performance gewonnen. Dat is geen toeval, hè.DHONT: Dan was ik een paar maanden op de bank bij mijn ouders gaan liggen, starend naar het plafond. Om dan weer verder te doen. Het is niet alsof ik echt een keuze heb: die passie voor cinema zit in mij sinds mijn achtste, ik zou niet weten wat ik anders moet doen. (droog) Het is gelukkig allemaal lichtjes anders gelopen.