Lesbische vampieren op Offscreen

Offscreen projecteerde Vampyros Lesbos van de Spaanse cultregisseur Jess Franco, een (s)exploitation variant op Bram Stokers Dracula

Afgelopen zaterdag serveerde Offscreen een dubbele dosis (s)exploitation van de hand van een Europese grootmeester in dat genre: Jesús ‘Jess’ Franco. Focus Knack koos voor Vampyros Lesbos, vanwege gek, gewaagd en grensverleggend.

De ondertussen 80-jarige, invalide regisseur kwam zijn film zelf van een woordje uitleg voorzien. Zijn rolstoel werd geduwd door zijn fetisj-actrice en partner Lina Romay. “Ik ben vereerd om hier te mogen zijn. Maar het is koud in België”, daar kwam zijn intro basically op neer. De rest van zijn Frans was trouwens nogal moeilijk verstaanbaar.

Vampyros Lesbos opent met een kinky dansact in een typische nachtclub uit de jaren ’60, waar de bloedmooie actrice Soledad Miranda zich, op het ritme van behoorlijk psychedelische jazzklanken, meteen van haar sensueelste kant laat zien. Tussen de toeschouwers bevindt zich een blondine die zwijgzaam maar gefascineerd toekijkt, in het gezelschap van een al even zwijgzame man.

De danseres is gravin Nadine Carody, een lesbische vampier die mooie vrouwen naar een tropisch eiland lokt om daar haar lust naar bloed en seks bot te vieren. De toeschouwster in het publiek is Linda Westinghouse, op wie de gravin een duistere aantrekkingskracht uitoefent. Linda bezoekt vervolgens het eiland, en tijdens een intieme ontmoeting bijt Nadine, zoals te verwachten en te voorzien was, in haar nek. Niet veel later komen we echter tot de vaststelling dat het maar om een droom ging. Heel strak en samenhangend is het verhaal niet echt.

Maar lezers, opgelet! Dit is een onvervalste (s)exploitation film. Met andere woorden: een reeks surreële en sensuele droomsequenties, vol blote billen en perverse psychopaten. Maar met scènes die toch softerotischer zijn dan de naam doet vermoeden. Jesús ‘Jess’ Franco heeft meer dan 200 films in dat genre op zijn conto, en wordt dan ook terecht de Europese grootmeester van de (s)exploitation genoemd.

Franco is een anarchist en voyeurist pur sang, die in zijn onstuitbare drang naar artistieke vrijheid bereid was met uiterst minimale budgetten te werken, als hij maar alle regels en conventies aan zijn laars kon lappen. Berucht en beroemd is zijn gebruik van de zoomlens, die elk ‘onderwerp’ koortsachtig bepotelt, op zoek naar het meest opwindende beeld.

Dat levert scènes op die ogenschijnlijk niets met het verhaal te maken hebben, vandaar het eerder gesignaleerde gebrek aan samenhang. Je bent als doorsnee kijker geneigd om zoiets slordig en crappy te vinden. Maar fuck off, denkt Franco. Hij is zich bewust van de gebreken, misschien boort hij zelfs doelbewust gaten in zijn eigen verhaal, en vervolgens gaat hij gewoon lekker verder met het creëren van zijn eigen seksuele universum.

Door Franco’s volgelingen wordt Vampyros Lesbos bejubeld als zijn beste. Veel van die lof heeft hij ook te danken aan de sublieme soundtrack. Voor de unieke acid-jazz score strikte hij Manfred Hubler en Siegried Schwab, die heerlijk exotische sitarklanken door de soundtrack weefden. Wat ons betreft een schot in de roos. Alleen: van welke roos?


De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Andreas Ilegems

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content