Pablo Larrain neemt Jacqueline Kennedy, én haar popmythologie, onder de loep in de indringende biopic Jackie, met een prima Natalie Portman als tragische first lady.
De politieke geschiedenis besluipen vanuit het perspectief van een getuige uit de coulissen van de macht. De Chileense regisseur Pablo Larrain toonde er zich in Tony Manero, Post Mortem en No – films die op een indirecte manier over de dictatuur van Pinochet gingen – altijd al bijzonder bedreven in, en in zijn allereerste Engelstalige film – een indringende, en bij vlagen zelfs ronduit bedwelmende biopic over first lady Jacqueline Kennedy – flikt hij dat kunstje opnieuw.
Wat je krijgt, is niet de zoveelste conventionele Hollywoodfanfare over wat Jackie voor, tijdens en na de moord op haar echtgenoot JFK doormaakte, laat staan een Oliver Stone-achtige complotthriller over the powers that be. Het is een stuk historische fictie én een reflectie daarop tegelijk, die voortdurend een dialoog met elkaar voeren en samen een complex portret schetsen van een moeder, een echtgenote, een presidentsvrouw en vooral een iconisch figuur, en van de popculturele processen die daarachter schuil gingen.
De historische film toont verschillende scharniermomenten uit Jackie’s leven – hoe ze een tv-ster annex America’s darling werd door een cameraploeg door het Witte Huis te gidsen, hoe haar man in Dallas in haar armen neergeschoten werd, hoe ze diens begrafenis in Washington orkestreerde en omging met het trauma en verlies. De metafilm is een zelfbewuste reflectie over hoe die gebeurtenissen de geschiedenis ingingen, door de geschiedschrijving in kranten, boeken en films onvermijdelijk werden gekleurd en gemanipuleerd, en sindsdien tussen feit en fictie zweven, waarbij Jackie nu eens wordt gecast als tragisch slachtoffer en dan weer als berekende intrigante.
Zelfs in de reconstructie van de moord op JFK mijdt Larrain elk spatje sentiment – elke scène wordt net zo strak geënsceneerd als het publieke leven en imago van Jackie Kennedy zelf, waarbij het Witte Huis uitgroeit tot een soort hedendaags kasteel van Camelot. Bovendien giet hij zijn film in een koele, cerebrale retrolook, met dwingende beeldkaders, archiefbeelden die naadloos overvloeien in de narratieve (grofkorrelige) fictie en een expressionistische score die aanvankelijk een reflexieve afstand creëert maar je in de slotact alsnog in de richting van een emotionele climax stuwt. En dat met een prima Natalie Portman – lichtjes over the top, maar intens en intrigerend, breekbaar en krachtdadig tegelijk – die de beroemd geworden Chanelpakjes en zwarte voile van Jackie O. perfect blijkt te passen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier