Hugh Grant speelt niet langer de charmeur: ‘Ik was bang voor de Oscars van Nicole Kidman’

De blauwe puppyogen heeft hij nog steeds, de romcoms heeft hij achter zich gelaten. In de nieuwe HBO-serie The Undoing boort Hugh Grant, de Timothée Chalamet van 1987, zijn donkere kant aan. ‘Men vond destijds dat de verliefde hoofdrolspeler me goed afging, maar mijn recenter werk is veel leuker.’

‘De essentie van modern ouderschap is: je kind beschermen tegen elke realiteit zodat het totaal niet klaar is voor de confrontatie met die realiteit en het zichzelf spontaan mutileert. Op dat vlak zijn we goed bezig.’ In de eerste aflevering van de nieuwe HBO-miniserie The Undoing mag Hugh Grant als vanouds met uitgestreken gezicht en blauwe puppyogen grappen maken. Slachtoffer van zijn sarcasme is Hollywoodkoningin Nicole Kidman. Als Jonathan en Grace Fraser bestieren ze het perfecte gezin. Hij is een kinderoncoloog, zij een bekwame huwelijkstherapeute. Ze wonen in een luxeflat nabij Central Park en sturen hun viool spelende zoon Henry naar een eliteschool die 150.000 dollar per jaar kost.

Maar Grants grappen zijn een schijnbeweging. Op het einde van de aflevering is Jonathan de weggelopen hoofdverdachte van de brutale moord op een bloedmooie schoolmoeder. The Undoing, zo glossy dat het pijn doet aan de ogen, is zowat de antithese van het genre waarmee Grant wereldberoemd en steenrijk is geworden: romantische komedies als Four Weddings and a Funeral (1994), Notting Hill (1999) en Love Actually (2003). The Undoing is een donkere, psychologische thriller die geen spaander heel laat van het geprivilegieerde sprookjesleven van het koppel. Geregisseerd door de Deense Oscar-winnares Susanne Bier. Bedacht en geproduceerd door David E. Kelley, die Ally McBeal, Mr. Mercedes en Big Little Lies op zijn cv heeft staan. Geen wonder dat Grant toehapte. De Britse acteur is ook al tien jaar uitgekeken op romcoms, en de romcoms op hem.

‘Ik zie op tegen deze interviewdag’, zegt Hugh Grant meteen. ‘Begrijp me niet verkeerd: ik ben zéér te spreken over The Undoing, maar het is voor een niet onbelangrijk gedeelte een whodunit. Dat betekent dat als ik te veel over mijn personage spreek of het aan flarden analyseer ik me aan spoilers bezondig en dat zou jammer zijn.’

Hoe groot kan het gevaar voor spoilers nog zijn als de serie gebaseerd is op een veelgelezen boek, Je had het kunnen weten van Jean Hanff Korelitz?

Hugh Grant: Ik vrees dat je niet veel aan het boek zult hebben. Ik heb het gelezen. De serie wijkt er vrijwel meteen behoorlijk fel van af. De correlatie is echt niet zo groot.

Vertel wat je wél kwijt kunt.

Grant: Mijns inziens toont The Undoing wat er zich achter de façade afspeelt. Dat is niks nieuws, maar het is wel altijd leuk – Harold Pinter zou het de wezel onder de barkast noemen. Nicole Kidman en ik spelen een koppel met een schijnbaar perfect leven. Maar die schijn bedriegt. Duistere krachten slaan de droom aan diggelen. De serie legt de vinger op een vreemd syndroom: je weet het meestal wel dat je wederhelft niet perfect is, alleen besluit je om het te ontkennen. Je sluit je ogen voor alle imperfecties. Doen we dat niet allemaal een beetje?

De titel, The Undoing, laat zich op meer dan een manier lezen. De meest voor de hand liggende: deze mensen hebben het zogezegd gemaakt in het leven en vervolgens stuikt alles door hun eigen toedoen in elkaar. Voor Grace is de vraag of je ongedaan kunt maken wat gebeurd is. Ze is nog steeds verliefd op Jonathan, hoewel hij haar heeft bedrogen en misschien zelfs nog véél ergere dingen heeft mispeuterd. Jonathans advocaat zegt letterlijk: ik kan er niet voor zorgen dat dingen die gebeurd zijn ineens niet meer gebeurd zijn. Zo is dat.

Heb jij je in het verleden niet een paar keer geringschattend over televisie uitgelaten?

Grant: Niet dat ik me herinner maar het zou best kunnen. Enig snobisme is me niet vreemd. Film of serie: ik ben nooit makkelijk te overtuigen. Ik pleeg te grappen dat ik lui ben en altijd naar redenen zoek om een rol níét te aanvaarden. In dit geval had ik de brute pech dat ik geen enkele goede reden vond om neen te zeggen. De stamboom van The Undoing zat niet mee. Het is een te classy project. Ik ben allesbehalve een kenner maar ik heb me laten vertellen dat HBO het neusje van de zalm is. En wie weet niet dat Susanne Bier een voortreffelijke filmregisseur is en dat David E. Kelley uitmunt in tv-series?

En wie wil er nu niet de echtgenoot van Nicole Kidman spelen? Zalig. Ze was overigens geen onbekende voor me. We zijn elkaar de voorbije vijfentwintig jaar meer dan eens tegen het lijf gelopen op prijsuitreikingen en feestjes. Ergens in de jaren negentig ben ik ook eens gaan eten met haar en haar toenmalige echtgenoot Tom Cruise. We kunnen goed met elkaar opschieten. Ze heeft een Australisch gevoel voor humor. Ik hou van Aussies.

Toch was ik er niet helemaal gerust in. Ik was bang voor haar Oscars. ‘Jezus, sta ik nu echt op het punt om diepgaand, donker drama te spelen met iemand die daarin uitmunt?’ Die onzekerheid was bizar, want ik kan ondertussen toch terugvallen op enige ervaring. Niemand is zo angstaanjagend als Meryl Streep en die heb ik overleefd (in Florence Foster Jenkins uit 2016, nvdr.).

Nicole Kidman bleek een makkie om mee te spelen. De echt grote acteurs weten dat het geen goed idee is om uitsluitend oog te hebben voor de eigen vertolking en de eigen close-up. De camera geniet het meest van duo’s die met elkaar praten en het beste uit elkaar halen. Kidman is zich daar terdege van bewust.

Zij was niet de enige filmster die jou in The Undoing neerbliksemt. Ook met Donald Sutherland krijg je het aan de stok.

Grant: Donald Sutherland is een icoon. Ik hield er rekening mee dat ik geïntimideerd zou zijn. Maar hij blijkt de mentale leeftijd van een zesjarige te hebben. Hij is in elk geval verdacht dol op dwaze moppen over lichaamssappen en zo. Toen we tijdens de pauze van de eerste scenariolezing een kop koffie dronken, liet hij mij een wreed en donker internetverhaal over de dood van een dier zien. Daar kon ik heel hard om lachen. Ik was meteen op mijn gemak.

Dit is een goednieuwsshow aan het worden. Dat zijn we niet van jou gewoon.

Grant: Geef je me nu toestemming om te klagen? Moet je nooit doen. Ik was in een bespottelijke situatie beland. Een van de redenen waarom ik deze rol heb aanvaard, is dat ik even van mijn kinderen wilde weg zijn. (Grant heeft jarenlang gegrapt dat hij dol was op kinderen, zolang hij ze na hun nachtzoen maar kon teruggeven aan hun rechtmatige eigenaars, maar werd de voorbije tien jaar alsnog vader van vijf kinderen bij twee vrouwen, nvdr.). Ik ben een oude man en de kids maken me soms gek. Maar ik was nog geen dag in New York of ik miste hen al en dat maakte me erg verdrietig. Op de koop toe duurden de opnames verdorie zes maanden. Een film blik je in een week of tien in. Series blijken veel langer te duren, ook al ligt het opnametempo een stuk hoger. The Undoing is schitterend geworden, maar ik vond toch vooral mijn laatste opnamedag fantastisch. Al kan dat ook aan de verschrikte gezichten hebben gelegen toen ik bij iedereen rondging met dikke sigaren. Ook bij Noah Jupe, die mijn jonge zoon speelt in de serie. Onterecht natuurlijk: Noah vond zijn sigaar heerlijk.

The Undoing is behoorlijk donker. Kruipt dat in de kleren? Huil jij uit bij een therapeut?

Grant: Pardon? The Undoing is best duister maar daarom heb je nog geen therapeut nodig. Geef mij maar een goeie whisky in de bar van mijn heerlijke hotel om van een zware dag te bekomen. Liefst in combinatie met een goed boek en wat heen-en-weerberichten met het thuisfront.

Hun advocaten verplichten studio’s helaas om voor de seksscènes een soort van therapeut te voorzien, een intimiteitscoördinator. Hartstikke vervelend. (lacht) Seksscènes zijn hoe dan ook zeer lastig. Ze waren vroeger een ontzettend gênante bedoening en dat zijn ze nog steeds. In de aanloop naar zo’n vervelende scène krijg je, terwijl je je uitkleedt, ineens een vrouw voor je die zich voorstelt als je intimiteitscoördinator en belooft erover te waken dat je je ‘op je gemak’ voelt bij wat er staat te gebeuren. Zonder meer hinderlijk. Maar de studio’s zijn als de dood voor negatieve berichtgeving en aanklachten, dus durven ze niet anders.

Was Matilda De Angelis, je 35 jaar jonge tegenspeelster in die scène, wel op haar gemak?

Grant: Ik had medelijden met Matilda. Ze speelde voor het eerste mee in een Amerikaans project. Ze had zelfs nog nooit voet gezet in de VS. En dan moest ze meteen allerlei vieze dingen doen met een dikke, oude acteur die wel haar vader kon zijn. Ze nam het gelukkig erg sportief op. Of heeft ze het einde van die opnamedag gehaald dankzij de honderd sigaretten die ze erdoor joeg? Ik ben op haar gesteld. Een echte Italiaanse. Je zult nog van haar horen.

In 2003 zei je me: ‘Op mijn 23e heb ik een grote flater gemaakt door te beginnen met acteren. Die grap duurt nu al twintig jaar. Mijn ijdelheid doet me de das om. Ik wil dat de mensen van me houden. Ik wil dat de meisjes me graag zien.’ Vind je je acteercarrière een kleine twintig jaar later nog steeds een flater?

Grant: Ik speelde daar destijds géén spelletje mee. Ik voelde me er echt niet goed bij dat ik een succesvol acteur was. Ik naderde toen het dieptepunt in mijn carrière. Vandaag voel ik me er toch al een ietsiepietsie minder slecht bij dan toen. Ik zou zelfs bíjna durven te zeggen dat ik de voorbije zeven jaar van het acteren genoten heb. Als je me in 2003 geïnterviewd hebt, dan weet je hoe heel erg on-mij die uitspraak is. Het is bijzonder aangenaam dat ik verlost ben van de taak om de verliefde hoofdrolspeler te zijn. Men vond dat mij dat goed afging, maar mijn recenter werk is gewoon veel leuker.

Heb je er spijt van dat je Mr. Nice Guy niet sneller hebt ingeruild voor de onbetrouwbare sujetten of gelaagde karakters uit A Very English Scandal, The Gentlemen en Paddington 2?

Grant: Gedane zaken nemen geen keer. Het is niet dat ik vroeger niet geprobeerd heb. Integendeel, ik deed behoorlijk mijn best om al die personages in romantische komedies gelaagd te maken. Alleen is dat blijkbaar veel en veel moeilijker. Om de een of andere reden zijn slechte, gemene, zwaar getraumatiseerde personages veel gemakkelijker én veel plezanter om te spelen. Ook het publiek vindt ze aantrekkelijker. Mensen zijn niet geïnteresseerd in goeie personages, ze zijn geïnteresseerd in de slechte karakters. Ik probeer dat te begrijpen. Ik denk dat we diep van binnen allemaal slechteriken zijn, maar dat we dat verbergen. Vandaar onze fascinatie voor wie openlijk slecht is. Goedheid is het laagje vernis waarmee we onze kwaadaardige aard trachten te verbergen. Goedheid is veel minder intrigerend en fascinerend.

‘Mijn neus voor een goed scenario is de enige reden waarom ik een acteercarrière heb’, heb je me ook ooit gezegd. Elke acteur kon zien dat The Undoing een prestigeproject was maar hoe wist je dat Paddington 2 een schot in de roos zou zijn?

Grant: Je vergelijkt twee heel verschillende genres maar in beide gevallen wist ik onmiddellijk dat het goed zat. Ik heb letterlijk maar twee pagina’s nodig om dat te achterhalen. Kan ik niet wachten om de bladzijde om te slaan of moet ik er mezelf toe verplichten? Natuurlijk komt het voor dat een scenario na een goed begin in elkaar stuikt of dat het na twee gezwollen pagina’s alsnog onder stoom komt. Maar dat gebeurt zo zelden dat ik er geen rekening mee houd. Het is behoorlijk binair: je hebt talent of je hebt het niet.

Als je zo vlotjes schrijftalent spot, waarom begin je dat niet zelf aan een boek of scenario?

Grant: Tja, dat is dan het verdriet dat ik moet dragen. Ik wéét dat ik me hoogdringend eens aan het schrijven moet zetten. Liefst vandaag nog. Tegelijk maak ik mezelf dat al jaren wijs.

Gewoon doen!