‘Home’ van Fien Troch op filmfestival Venetië: Een aangrijpende trip van suspense en ennui

© G.F.
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

Na ‘Een Ander Zijn Geluk’, ‘Unspoken’ en ‘Kid’ breidt Fien Troch haar cataloog van huiselijke horrorverhalen met overtuiging en nog meer klasse uit met ‘Home’, een levendig, maar naargeestig en benauwend portret van tieners die maar moeilijk hun weg vinden in de volwassen wereld, én volwassenen die maar moeilijk hun weg vinden in de tienerwereld.

Spilfiguur is Kevin, een 17-jarige blonde knul die een tijd in een jeugdgevangenis heeft gezeten, met een leercontract gaat werken in de zaak van zijn tante, en tijdelijk bij die familie intrekt in afwachting van betere tijden thuis. Ondertussen wordt hij verliefd, én maatjes met zijn neef Sammy en diens schoolbuddy John, die thuis dusdanig wordt getiranniseerd door zijn labiel kreng van een moeder dat er wel een hormonaal bommetje moet barsten.

Net als in het voortreffelijke ‘Kid’ blijkt de familie en het gezin ook nu weer meer een plek van spanning en frustratie in plaats van liefde en geborgenheid te zijn, en ook nu gapen de kloven tussen de generaties zo diep dat beide er duizelig van worden, met alle frictie en erupties van dien. Bovendien is er ook vormelijk geen ontsnappen aan, wat Troch beklemtoont door slim gebruik te maken van het benepen 4/3-formaat, dat Gus Van Sant eerder ook bezigde in diens tienervarianten op ‘Schuld en Boete’: ‘Elephant’ en ‘Paranoid Park’.

Om de exhibitionistische leefwereld van de kids tastbaar te maken worden er ook met de GSM geschoten filmpjes tussen de vanuit de losse pols geschoten huis- tuin- en schoolscènes gelast (‘Home’ heeft een meer docu-realistische look in tegenstelling tot het dromerigere en impressionistischere ‘Kid’), en veel atmosferische popmuziek op de klankband gezet, waardoor Troch in het seksueel gechargeerde territorium van andere tienerchroniqueurs als Larry Clark en Greg Araki terechtkomt, maar dan zonder dat ze haar eigen stem, of haar personages dreigt te verliezen.

‘Home’, dat mee geschreven werd door Trochs vriend en monteur Nico Leunen, mag dan beginnen als een excursie langs vertrouwd, door verwarde kids en nog verwardere volwassenen bevolkt terrein; lang duurt het niet vooraleer je meegezogen wordt in een trip van suspense en ennui, en de vorm en de inhoud samensmelten tot een complex kluwen van intriges en impulsen, met goede, naturalistische vertolkingen van (bijna) de volledige cast.

Een aangrijpend, zelfverzekerd gemaakt verhaal over wat tieners, én volwassenen, in deze YouTube-tijden bindt en scheidt, uiteen- en samendrijft.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content