Hirokazu Kore-eda trekt naar Parijs: ‘Alleen Catherine Deneuve kon het hoofdpersonage spelen’

'Ik wist dat alleen Catherine Deneuve dit personage kon spelen. Dat vond ze zelf trouwens ook.'
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

In zijn eerste niet-Japanse film peilt meesterregisseur Hirokazu Kore-eda naar de waarheid omtrent Catherine Deneuve. Of beter: naar La vérité omtrent een oudere steractrice die verdacht veel op Deneuve lijkt.

Imiteert kunst het leven? Of is het andersom? Om die eeuwige vraag te beantwoorden trok de topregisseur van Nobody Knows (2004), Still Walking (2008) en ander fraais voor het eerst in zijn imposante carrière naar het buitenland. Richting Frankrijk en Parijs om precies te zijn.

In La vérité laat Kore-Eda, die twee jaar geleden de Gouden Palm won met de warmhartige (ersatz)familiekroniek Shoplifters, u kennismaken met Fabienne, een oudere Franse actrice, een filmicoon dat al decennialang wordt aanbeden. Nu ze haar memoires heeft gepubliceerd acht ze de tijd rijp om de balans van haar leven op te maken, een leven dat ze altijd al meer aan de cinema dan aan haar familie heeft gewijd. Toch blijkt Fabienne de vroegtijdige dood van haar oudere zus (die ook een bekende actrice was) nog altijd niet helemaal verwerkt te hebben. Ook de relatie met haar dochter, die eveneens in de filmbusiness zit, is nog steeds niet je dat.

Voor mij is Catherine Deneuve hét zinnebeeld van de Franse film.

Het verhaal is gevonden vreten voor Kore-Eda, die zich altijd al een meester betoonde in het uitspitten van familierelaties, waarbij de generaties wel eens durven te botsen en oude spoken blijven ronddolen. De film krijgt bovendien nog een extra dimensie doordat Fabienne wordt vertolkt door Catherine Deneuve, op haar 76e nog altijd de grande dame van de Franse cinema. Fictie en biografie vloeien in elkaar over, zeker als je weet dat Deneuves dochter Chiara Mastroianni ook een succesvolle filmcarrière heeft en haar zus – actrice Françoise Dorléac – in 1965 om het leven kwam bij een auto-ongeval.

Veel moeite hoef je dus niet te doen om de narcistische en kettingrokende Fabienne als het alter ego van Deneuve te zien. ‘Het is geen biografie’, verzekert Kore-eda ons, ‘maar het is wel zo dat de film bestaat dankzij Catherine, omdat Catherine bestaat. Ik wilde universele dingen vertellen over hoe families met elkaar omgaan, zoals ik altijd in mijn films doe. Maar van zodra ik wist dat zij de hoofdrol zou spelen, wilde ik die op haar enten. Ze heeft nooit gezegd: “Gebruik dat idee van die dode zus alsjeblieft niet. Dat is te persoonlijk.” Ze wist dat we met haar persona speelden – ik heb haar vooraf ook twee keer uitgebreid geïnterviewd – maar dat maakt van Fabienne nog niet Catherine. Catherine is karakterieel heel anders. Ze is veel jovialer en bescheidener. En ik kan het weten. Ik heb met Deneuve gewerkt, en gelukkig niet met Fabienne. (lacht)

Heb je een speciale band met Deneuve, of had je La vérité ook een andere actrice op het lijf kunnen schrijven?

Kore-eda: Ik heb haar destijds ontdekt in Les parapluies de Cherbourg. Daarna zag ik Belle de jour, Repulsion, Tristana en al haar andere klassiekers. Voor mij is ze hét zinnebeeld van de Franse film, zoals ze dat voor miljoenen anderen ook nog steeds is. Vanaf het moment dat ik wist dat mijn verhaal over een iconische filmactrice zich in Frankrijk zou afspelen, wist ik dat alleen zij dat personage kon incarneren. Gelukkig zag ze het zitten en bleek ze bewondering te hebben voor mijn werk. Ze vond zelf trouwens ook dat alleen zij Fabienne kon vertolken. Ik had haar ook gevraagd of er in Frankrijk misschien een andere actrice is die haar DNA geërfd heeft, waarop ze prompt antwoordde: non. (lacht) Dat heb ik letterlijk in de film gestopt.

Hirokazu Kore-eda trekt naar Parijs: 'Alleen Catherine Deneuve kon het hoofdpersonage spelen'

De bekendste Franse actrice na Deneuve is allicht Juliette Binoche, die in La vérité haar dochter speelt. Ook niet toevallig?

Kore-eda: Nee, en niet alleen omdat ik een actrice nodig had die Catherine weerwerk zou kunnen bieden. Het aanbod om in Frankrijk te filmen komt van Juliette, min of meer toch. Ze wilde acht jaar geleden al een film met mij maken, maar dan in Japan. Ik heb haar uitnodiging omgedraaid, en dat zag ze meteen zitten.

Het is je eerste buitenlandse film, en Frans spreek je niet. Was je vertrouwd met de Franse taal en cultuur?

Kore-eda: Japanners gaan zelden of nooit rechtstreeks de confrontatie aan met elkaar. Fransen doen dat wel, heb ik gemerkt. Vooral verbaal kunnen ze hevig te keer gaan. En lang. (lacht) De cultuurverschillen zitten soms in de details. In Japan zou het zesjarige kleindochtertje nooit in een aparte kamer slapen, maar bij haar ouders. De Fransen in mijn crew zeiden me: dat doen wij niet, ouders en kinderen slapen bij ons apart. En zo heb ik nog een paar dingetjes moeten veranderen. Ook stilistisch. In Japan zitten we vaak op de grond, zodat mijn camera doorgaans lager staat. Hier bewegen de personages meer en is de camera vrijer. Ook dat was even aanpassen.

Toen je in 2013 in Cannes de Juryprijs won voor Like Father, Like Son kocht juryvoorzitter Steven Spielberg meteen de rechten op voor een Amerikaanse remake. Wanneer zien we je ook eens in Hollywood?

Kore-eda: (lacht) Geen idee. Dat project zit nog steeds in de ontwikkelingsfase maar ik heb Spielberg nu al een poos niet meer gehoord. Ik heb ook geen idee of ik er zelf aan ga meewerken, als het al ooit zover komt.

La vérité

Vanaf 26/2 in de bioscoop.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Hirokazu Kore-eda

In 1962 geboren in Tokio, Japan.

Studeert literatuur en wil aanvankelijk schrijver worden, tot hij na zijn studies als regieassistent voor tv begint te werken.

Legt in bijna al zijn films familiedynamieken bloot, waardoor hij vaak vergeleken wordt met Yasujiro Ozu, al houdt hij het zelf liever bij Mikio Naruse en Ken Loach.

Bekendste films Maborosi (1995), After Life (1998), Nobody Knows (2004), Still Walking (2008), Like Father, Like Son (2013), Shoplifters (2018).

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content