Hét Belgisch debuut op Cannes werd gedraaid op de ranch van John Wayne

Drie jaar geleden was Lukas Dhont met Girl de revelatie in het Un Certain Regard-luik van het festival van Cannes. Dit jaar is het uitkijken naar Teodora Ana Mihai met haar ‘narcowestern’ La Civil.

Het kan niet meer fout lopen, maar de puntjes staan nog niet op de i. La Civil is nog niet volledig afgewerkt en dat bezorgt Teodora Ana Mihai kopzorgen. ‘Tenslotte wil je de film zonder schoonheidsfoutjes presenteren. Maar ik ben uiteraard zeer blij met de selectie voor het festival van Cannes. Cast, crew en producenten delen in de euforie. Cannes is het platform waar elke filmmaker van droomt. Het is een garantie dat je film gezien en besproken wordt.’

In Mihais eerste langspeelfilm neemt een Mexicaanse huismoeder het recht in eigen handen: ze probeert haar ontvoerde tienerdochter te heroveren op een drugskartel. De in Boekarest geboren en in Vlaanderen getogen regisseuse maakte in 2014 indruk met Waiting for August, een schitterende documentaire over Roemeense kinderen die hun plan trekken terwijl hun ouders in het buitenland geld verdienen.

Toen speelde Mihai nog met het idee om een docufictie te maken over de weeskinderen van de Mexicaanse drugsoorlog. ‘Dit project heeft inderdaad een lange voorgeschiedenis. Na de lange promotie van Waiting for August ben ik naar Mexico gereisd voor uitgebreide research. Ik doorgrond graag een onderwerp voor ik begin te filmen en kies dan pas tussen documentaire en fictie. De Mexicaanse romanschrijver Habacuc Antonio De Rosario ging aanvankelijk slechts mee ter ondersteuning, maar werd uiteindelijk mijn coscenarist. We lieten het idee om te vertellen vanuit het standpunt van weeskinderen varen na een ontmoeting met een heel straffe madam: Miriam Rodríguez. Haar dochter was gekidnapt door een lokaal kartel en ze ging eigenhandig op zoek naar haar. “Ik denk maar aan één iets als ik wakker word: doodgaan of doden”, zei ze. Hoe belandt een huismoeder in die gemoedstoestand? We besloten op haar te focussen. Na een tweetal weken filmen was het duidelijk dat een observerende documentaire geen haalbare kaart was. Er moest te veel gevoelige informatie gecensureerd worden. In overleg met Miriam besloten we een fictiefilm te maken met een op haar gebaseerd personage. Een jaar later werd ze voor haar huis doodgeschoten. De vraag is door wie. De zoektocht naar haar dochter werkte velen op de zenuwen. Haar dood was een heel grote schok voor ons. Het treurige is dat Miriam wist dat het vroeg of laat verkeerd zou aflopen als ze bleef militeren tegen de kartels. Maar ze kon niet anders.’

Ook Blumhouse, het productiehuis achter Get Out en Paranormal Activity, broedt nu op een film over de Mexicaanse moeder die meerdere kartelleden in de cel deed belanden. ‘Zij baseren zich op een krantenstuk met haar zoon als voornaamste getuige. Wij hebben haar echt gekend en gesproken. Maar er is plaats genoeg onder de zon voor iedereen. Het is een goede zaak dat het onderwerp in de schijnwerpers blijft. Het zal vast een heel andere film worden dan de onze. Ook wij hebben enkele actiescènes, maar dan nog staan bij La Civil het authentieke en intieme voorop. Ons personage is geen soldaat maar een huismoeder.’

Mihai draaide in november vorig jaar in het noorden van Mexico. ‘Achteraf gezien was dat een groter risico dan gedacht. Maar we wisten niet hoe lang de pandemie nog zou duren en we waren al zo lang met het project bezig dat het nu of nooit leek. Mijn hoofdactrice deed in elke scène mee. Het zou dus, ook financieel, een ramp geweest zijn indien zij positief getest zou hebben. Maar de filmgoden waren ons gunstig gezind.’ De lokale autoriteiten hadden Mihai verzekerd dat er geen veiligheidsrisico’s waren. ‘We filmden in Durango, een noordelijke deelstaat zonder kartelgeweld. We trokken naar de ranch van John Wayne, die er zijn vier laatste films draaide. Daarom spreken we al lachend over onze ‘narcowestern’. Belangrijker is dat Durango het mooiste licht van Mexico heeft. En Mexico heeft al zo’n mooi licht. Ook de kleurenpracht is er om van te snoepen. Het was een geschenk om daar te mogen filmen. Cinematografisch is La Civil, denk ik, een erg sterke film geworden.’

Belgische vrouwen boven

Joachim Lafosse doet met Les intranquilles dan wel voor het eerst een gooi naar de Gouden Palm, het zijn vooral vrouwelijke regisseurs die de 74e editie van het festival van Cannes opvallend zwart-geel-rood kleuren. In de nevensectie Un Certain Regard vinden we naast Teodora Ana Mihai ook de Brusselse Laura Wandel terug.

In haar debuutfilm Un monde volgt ze een meisje uit het eerste leerjaar dat kennismaakt met de bruutheid van het schoolleven en niet aanvaardt dat pesters het leven van haar grotere broer verzuren. Het parallelfestival Quinzaine des Réalisateurs koos als slotfilm Mon légionnaire van Rachel Lang. De Frans-Belgische strikte de grillige Louis Garrel ( Little Women, Les chansons d’amour) voor een film over mannen en vrouwen uit het beruchte vreemdelingenlegioen.

Het zich op beginners concentrerende Semaine de la Critique selecteerde dan weer Rien à foutre van het in Brussel belande Franse duo Julie Lecoustre en Emmanuel Marre. In die film speelt Adèle Exarchopoulos, die in 2013 een Gouden Palm won met La vie d’Adèle, een airhostess van een lowcostmaatschappij die er duchtig op los leeft.