Charlize Theron en Javier Bardem proberen Afrika te redden in Sean Penns hopeloos pathetische en misplaatste brousseromance.
‘It’s not grabbing. It’s loving’, orakelt dokter Jean Reno plots temidden een vluchtelingenkamp wanneer iemand suggereert dat liefde zoveel betekent als er een geschikte partner uitpikken. En dat is helaas maar één van de vele onbedoelde camp-momenten in Sean Penns hopeloos misplaatste brousseromance, over een idealistische hulpverleenster – zijn ex Charlize Theron – en een meer pragmatische Arts zonder Grenzen – Javier Bardem – die voor elkaar vallen tijdens de Liberiaanse burgeroorlog.
Dat Penn nochtans een aardig stukje kan regisseren, bewees hij al met The Indian Runner, The Plegde en Into the Wild. En dat het hem menens is wanneer het gaat om hulp aan derde wereldlanden bewijst zijn jarenlange engagement in Haïti en op internationale, politieke fora. Alleen slaat hij in dit romantische oorlogsepos bij momenten zo hard aan het preken (die Yes We Can-slotspeech van Theron aan het einde!) dat het ronduit pathetisch wordt.
Bovendien voelt Penn dik twee uur lang de innerlijke Terrence Malick in zich opwellen, wat resulteert in een impressionistische stijl, met veel aandacht voor fraaie natuurplaatjes, en met de constant aanwezige muziek van Hans Zimmer als dramatische motor, die ook nu weer niet kijkt op een gezwollen viool op een sentimenteel pianoriedeltje meer of minder.
Het zorgt er niet alleen voor dat geen enkel personage of idee ooit body krijgt of ook maar enigszins weet te overtuigen of te ontroeren. Het reduceert de Liberiaanse burgeroorlog – inclusief kinderlijkjes, verminkte vluchtelingen en andere gruweltaferelen – tot het fraai geschoten decor voor de privétrubbels van mooie, blanke en o zo gewetensvolle Hollywoodsterren Theron en Bardem.
Alsof je Out of Africa zou transponeren naar de Rwandese genocide. Ouch!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier