‘La Fille Inconnue’ is – na één visie – meer doordacht dan doorvoeld, maar dat wil uiteraard nog niet zeggen dat de Dardennes hun mojo kwijt zijn.
In de nieuwste veritéparabel van nos compatriotes Luc en Jean-Pierre Dardenne trekt Adèle Haenel op guilt trip langs de oevers van de Maas. Ze doet dat als de jonge huisdokter Jenny die verzuimt een jong, Afrikaans meisje binnen te laten in haar kabinet, om een dag later van de politie te horen te krijgen dat het meisje dood werd teruggevonden. Wat is er precies met haar gebeurd? Wat was haar naam en waar kwam ze vandaan? Het zijn vragen die de plichtbewuste Jenny dan ook door het hoofd en het hart spoken, waarop ze dan maar besluit om zelf op onderzoek uit te gaan.
Het resultaat heeft iets van een morele policier slash persoonlijke boeteprocessie, waarin de Dardennes al hun stokpaardjes – schuld, boete en burgerzin – opnieuw op een doordachte manier berijden, en waarin Haenel haar emoties in haar binnenste begraven houdt als de zelf ook naar verlossing zoekende biechtmoeder tegen wil en dank. Bij momenten voelt de film, met zijn rigide structuur en morele, existentiële thematiek, zelfs zo Bressoniaans aan dat hij evengoed Le Journal d’Un Medecin de Seraing had kunnen heten, waardoor de lijdensweg en de speurtocht van Jenny, ondanks de polarelementen die het verhaal de nodige jus meegeven, nooit zo aangrijpend worden, of zo evident en natuurlijk aanvoelen als die van Rosetta, Le Fils of Le Gamin au Vélo.
Anders gezegd: de film heeft onmisbaar iets geforceerds en geconstrueerds, en wil of kan dat ook niet wegmoffelen, mede ook door de passages van zowat alle Dardennes-habitués (Olivier Gourmet? Check! Fabricio Rongione? Check! Jérémie Renier? Check!). Het is een vorm van cerebralisme en antinaturalisme dat, ondanks de véritéverpakking waarvoor de broers bekend staan, ook al in hun vorige films zat en die hen net hun symbolische gelaagdheid en gravitas meegaven. Alleen weegt het in dit geval net iets te zwaar en te opzichtig door, zeker naar de ontknoping toe, waardoor je nooit volledig deelgenoot wordt van de verwarde gevoelswereld van Jenny, die schuldbesef verspreidt als een virus waar geen remedie voor lijkt te bestaan.
La Fille Inconnue is meer doordacht dan doorvoeld, maar dat wil uiteraard nog niet zeggen dat de Dardennes, precies twintig jaar nadat ze zich op de internationale filmkaart prikten met La Promesse, daarom hun mojo kwijt zijn. Ook nu getuigen ze van een coherente en consistente visie op mens, cinema en maatschappij, ook nu weten ze waar ze hun tactiele, haast fysiek observerende camera moeten plaatsen, ook nu weten ze personages op te voeren die bij blijven en ook nu weten ze hoe ze je de ether in Jenny’s kabinet en of de modder aan de oevers van de Maas moeten doen proeven.
Een goed gemaakte, intens humanistische en intelligente Dardenne-film is en blijft La Fille Inconnue dan ook sowieso, alleen is het niet hun beste.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier