Geremy Jasper maakt Patty Cakes: ‘Actrices met een maatje meer zijn bijna nergens meer te vinden’

Zowel in Cannes als op Sundance zette Patti Cakes, over een mollige rapster uit New Jersey die droomt van een grootse carrière, de zaal in lichterlaaie. ‘Patti Cakes, c’est moi’, beweert regisseur Geremy Jasper, zelf nochtans een man en iets minder stevig gebouwd.

Kent u 8 Mile nog, dat opzwepende drama met Eminem als bange, blanke beginneling in de rapscene? Maak van Eminem een zwaarlijvig meisje, ruil de dramatiek in voor het sentiment en de humor van het soort crowd pleaser – denk: Little Miss Sunshine – waar Sundance, het grootste onafhankelijke filmfestival in de VS, een patent op heeft, halveer uw verwachtingen en klaar is Patti Cakes.

Patti Cakes – met een dollarteken in plaats van de s – is de artiestennaam van de ronde, blonde Patricia Dombroski uit Bayonne, New Jersey. Ze kan een aardig mondje rappen en dagdroomt van een groots leven als bekende hiphopartieste. De grauwe werkelijkheid is dat ze een barmeid is die door haar bros Dumbo genoemd wordt, zich schaamt als haar zingende moeder weer eens ladderzat is en bijklust om oma’s ziekenzorg te betalen. Na de staande ovatie op Sundance gooide Fox Searchlight 10 miljoen dollar op tafel om de film te mogen uitbrengen. In Cannes sloot Patti Cakes de Quinzaine des réalisateurs af.

Misfits

De debuterende regisseur en scenarist Geremy Jasper glundert. ‘Patti Cakes, c’est moi. De film is grotendeels autobiografisch. Ik ben een kind van de voorstad. Opgroeien in New Jersey is niet verschrikkelijk maar net als Patti wilde ik meer. In de suburbs lopen amper rolmodellen rond, in de kroeg om de hoek spelen geen getalenteerde, jonge muzikanten en je vindt er geen galerieën met werk van moderne kunstenaars. Er zijn alleen maar warenhuizen, winkelcentra en snelwegen. Qua cultuur moet je het stellen met televisie, internet en radio. Patti voelt dat ze iets te zeggen heeft en dat ze potentieel heeft maar in een bar werken en toekijken hoe mama zich bezat, is haar enige optie. Voor een jonge twintiger is dat niet genoeg. Die voelt het kriebelen en wil uitbreken. Die wil meer van het leven. Bruce Springsteen heeft daar meerdere geweldige nummers over geschreven.’

Niet Springsteen maar hiphopacts waren de reddingsboei voor zowel Jasper als zijn alter ego Patti. ‘Hiphop is de rock-‘n-roll van vandaag. Rock zit vast. Een nieuwe rockband klinkt als een band uit 1973 of 1985 maar zelden nog als nu. Hiphop klinkt als de toekomst. Chuck D, de frontman van Public Enemy, noemt hiphop het CNN voor zwarte mensen. Hiphop is bigger than life en kan je vervoeren. Als kind vond ik rappers de coolste gasten. Ik wilde zoals hen worden. Jarenlang noteerde ik furieus rap rhymes in geheime notitieboekjes.’ De jonge regisseur schreef dan ook zelf de rhymes en muziek voor zijn film. ‘Natuurlijk. Mijn film beweert ook nergens dat Patti en haar vrienden échte hiphop maken. Het zijn geen authentieke straatrappers maar misfits, outsiders die proberen om zich via hiphop uit te drukken.’

Als jonge twintiger was Jasper even de frontman van indierockband The Fever. Vóór Patti Cakes verdiende hij zijn brood met reclamespots en muziekvideo’s. Hij regisseerde onder andere Dog Days Are Over van Florence + The Machine. ‘Het leuke aan muziekvideo’s is dat je de gekste dingen kunt verzinnen. Hoe wilder en gekker, hoe beter. Het nadeel is dat de sector zeer competitief is. Je moet constant de beste ideeën verzinnen om af en toe een klus te kunnen versieren.’ Hij houdt van regisseurs die niet vies zijn van kleur, visuele experimenten en een surreële toets. ‘Ik bewonder Bob Fosse, Federico Fellini, Alejandro Jodorowsky. Ik hou van samplen, van het assembleren van uiteenlopende ideeën en smaken.’

Maatje meer

De casting liep niet van een leien dak. ‘Ik ben opgegroeid tussen sterke, struise vrouwen en wilde dat weerspiegeld zien in mijn film. Maar actrices met een maatje meer zijn bijna niet te vinden. Daar ben ik toch hard van geschrokken.’

De rappende titelrol ging uiteindelijk naar Danielle Macdonald, een jongedame die Australië voor LA inruilde in de hoop daar wél af en toe een auditie te kunnen doen. ‘De hoofdrol is niet eens een Hollywood-starlet. Hoe cool is dat? Patti Cakes gaat over echte mensen, mensen die je zelden op het grote scherm ziet. Dat maakt me blij. Iedereen wil zichzelf vertegenwoordigd zien op dat grote scherm maar dat gebeurt te weinig. Ik zou in mijn tienerjaren doodgraag een film als Patti Cakes gezien hebben.’

Macdonald kon zich in elk geval makkelijk inleven in haar rol. ‘Patti Cakes droomt ervan binnen te raken in een industrie die haar niet aanvaardt. Dat herken ik wel’, vertelt de actrice. ‘Beginnen is niet gemakkelijk als je anders bent. Je hebt veel minder kansen en je zelfvertrouwen wordt constant onderuitgehaald door mensen die luidop zeggen dat je weinig kans maakt om het te maken, gebaseerd op hoe je eruitziet. Ik heb geleerd om daar niet naar te luisteren. Gelukkig zijn er de laatste tijd ook veel positieve geluiden. Diversiteit zit in de lift.’

Wie haar in Patti Cakes ziet en hoort rappen, gelooft nooit dat ze daar geen enkele ervaring mee had. ‘Ik kende de populaire hiphopnamen wel, maar meer ook niet. Naar artiesten uit de underground moest je me al niet vragen. In de geschiedenis en de cultuur van de hiphop had ik me nog nooit verdiept. Ik had wel veel voorbereidingstijd. Ik heb online veel naar hiphopconcerten, video’s en rapbattles gekeken en mocht een maand optrekken met Skyzoo, een rapper uit Brooklyn. Dat was cool. Maar buiten deze film zul je me nooit horen rappen. Ik ben een actrice, geen rapper. Ondertussen mag ik overigens niet klagen: sinds Patti Cakes krijg ik heel wat aanbiedingen.’ Macdonald heeft nu vier projecten op stapel staan, waaronder Lady Bird van indiequeen Greta Gerwig, en in Dumplin’ speelt ze een meisje dat in navolging van haar moeder (Jennifer Aniston) een schoonheidswedstrijd wil winnen, maar daar schijnbaar te mollig voor is.