Filmfestival van Venetië opent met ‘La La Land’: een sprankelende musical die je oog, oor en ziel streelt

La La Land, met Emma Stone en Ryan Gosling. © /
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

De 73ste Mostra opent in (retro)stijl, én al zingend en dansend, met Damien ‘Whiplash’ Chazelles sprankelende musical La La Land.

Dat Damien Chazelle gevoel voor ritme en mise-en-scène, plus een oor én een oog voor jazz heeft, bewees de Amerikaanse regisseur twee jaar geleden al met zijn debuut Whiplash, een energieke studie van een jonge drummer die de top hoopt te bereiken. En ook zijn tweede langspeler – de musical La La Land waarmee het 73ste filmfestival van Venetië opent – is er één waarin muziek een hoofdrol speelt en waarin de personages met vallen en opstaan hun Amerikaanse Droom najagen. En dat al zingend en dansend nog wel.

Het zijn Mia (Emma Stone), die hoopt het te maken als actrice maar voorlopig niet verder is geraakt dan de koffiebar in de Warner studio’s, en Seb (Ryan Gosling), een gedreven jazzpianist die zijn eigen muziekclub wil openen maar noodgedwongen de kost verdient met cocktailriedeltjes tokkelen in een restaurant. Ze lopen mekaar, zoals dat in ironievrije, romantische musicals nu eenmaal gaat, per toeval tegen het lijf. Maar hoezeer het ook klikt tussen de twee en hoezeer ze mekaar ook steunen in het realiseren van hun ambities; in Los Angeles, waar de sterren zowel aan de hemel staan als op straat liggen, gaat het niet zomaar linea recta van zero tot hero, en in de liefde al evenmin, zo blijkt.

In tegenstelling tot Baz Luhrmann, Julie Taymor of anderen die zich de voorbije jaren aan een musical waagden, kiest Chazelle niet voor een postmoderne verpakking – met videoclipmontages en veel digitale opsmuk – maar voor een modernistische, old school-aanpak, met klassieke choreografieën, sprankelende songs (van Justin Hurwitz), strakke cinemascoopcomposities, een fel kleurenpalet en veel lange takes, die de performances en de decors centraal stellen. Hoewel La La Land zich afspeelt in het hier en het nu lijkt de film dan ook rechtstreeks uit de archieven van MGM gerold, en omarmt hij volledig het hightened reality-idioom van de traditionele Technicolor-musicals uit de jaren veertig en vijftig, maar het retrogevoel wordt op geen enkel moment een gimmick, of een keurslijf voor de personages.

Al van in de geweldige, in één enkel shot geschoten proloog – een file op de autostrade van LA muteert tot een flamboyant zing- en dansnummer – weet Chazelle de perfecte toon te zetten, ergens tussen vergeelde nostalgie en hedendaagse energie, tussen toen en nu, tussen flamboyance en stylering, tussen extase en beheersing in. En van het romantische duo Gosling en Stone gaat tijdloze charme uit, ook al blijkt die eerste niet ’s werelds beste zanger en verliest dit liefdessprookje naar het einde toe af en toe wat van zijn momentum.

Een film die je oog, je oor en zowaar ook je zieltje weet te strelen, en dus de perfecte manier om een festival al swingend en met de nodige retroglamour te openen. Vicente Minnelli zou tevreden zijn.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content