‘Steve Jobs’: Amusante maar oppervlakkige biopic

© /
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

Aaron Sorkin schroeft de hardware van Applegoeroe Steve Jobs open in deze onderhoudende maar oppervlakkige biopic.

Steve Jobs

Danny Boyle met Michael Fassbender, Kate Winslet, Seth Rogen, Jeff Daniels

De in 2011 overleden Steve Jobs was niet alleen een charismatische visionair die begin jaren tachtig mee aan de wieg stond van het homecomputertijdperk, van Apple een wereldwijd imperium maakte en door geeks werd aanbeden als de Messias. Hij was ook een cholerieke megalomaan die meer om machines dan om mensen gaf, amper omkeek naar zijn ex en zijn dochter – die hij lange tijd weigerde te erkennen – en zodanig kickte op zijn status en ego dat hij zelfs zijn loyaalste discipelen tot voetvegen degradeerde. Of toch als je deze semibiopic mag geloven, gebaseerd op Walter Isaacsons geautoriseerde biografie, maar neergepend en geredigeerd door Aaron Sorkin, die in The Social Network (2011) ook al zijn in vitriool gedrenkte scalpel zette in Facebook-oprichter Mark Zuckerberg.

'Steve Jobs': Amusante maar oppervlakkige biopic
© /
'Steve Jobs': Amusante maar oppervlakkige biopic
© /

Net als die laatste film is ook dit een op staccatodialogen drijvende en sterk gefictionaliseerde parabel over hybris in tijden van digitale revoluties, die Sorkin haast machinaal ordent als een drieakter rond drie productlanceringen die Jobs’ mythe mee hielpen creëren: die van de originele Apple MacIntosh in 1984, de kubusvormige NeXT-computer in 1988 en de stijlvolle iMac in 1998.

Telkens krijg je de prins van Silicon Valley op, naast en achter het podium te zien in lang uitgesponnen, bijna realtimegesprekken met medewerkers zoals chef-marketing Joanna Hoffman (Kate Winslet) en Apple-medeoprichter Steve Wozniak (Seth Rogen). Scène na scène tracht Sorkin daarbij de januskop die Jobs blijkbaar eigen was te ontbloten. Dit met de hulp van de slim gecaste Michael Fassbender, die weliswaar geen bit of byte op de echte Jobs lijkt, maar de gave heeft om met een omhooggetrokken wenkbrauw plots van sexy genie tot iAmerican Psycho te muteren.

Een blinde hagiografie kun je de film dus niet noemen, maar grootse cinema is het evenmin, en dat niet alleen door de dwingende theatrale textuur. Danny Boyle, die in extremis David Fincher kwam vervangen, verpakt Sorkins verbale algoritmes en geromantiseerde hypotheses – Jobs was een geniaal monster in rolkraagtrui – met zwierige travellings, energieke cuts en een look die van grofkorrelig tot glossy evolueert, alsof Jobs’ geest de film gaandeweg aan het updaten is.

'Steve Jobs': Amusante maar oppervlakkige biopic
© /

Maar een even begenadigde stylist als Fincher, die Zuckerbergs professionele en mentale parcours in The Social Network wél met een verontrustende precisie en koelheid in beeld stanste, zal hij nooit worden.

Mede door Boyles geforceerde, artificiële opsmuk heb je op geen enkel moment de indruk dat Jobs’ innerlijke code wordt gekraakt. En ook al is deze ‘Citizen Steve’ (er zit zelfs een crane shot in dat knipoogt naar Citizen Kane, nog steeds de stamvader aller entrepreneursparabels) kundig geschreven en geacteerd, en dus stukken beter dan de slappe Jobs-biopic uit 2013 met Ashton Kutcher, uiteindelijk is Steve Jobs een weinig dynamisch product dat weliswaar poseert als een deconstructie van Amerika’s ware religie – materialisme en de celibritycultus -, maar die finaal toch vooral braafjes omarmt. En dat met personages waar, zeer in tegenstelling tot de Applecomputers, amper evolutie in zit. Bill Gates kan opgelucht ademhalen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content