‘Rose Plays Julie’ zuigt je met gedurfde filmische flair mee in de psyche van een ontwortelde vrouw

Rose Plays Julie is een even grillige als griezelige film over een jonge vrouw die te diep in haar verleden graaft.

Een jonge vrouw die op zoek gaat naar haar biologische ouders: het is niet meteen een premisse die een enigmatische, bij vlagen unheimliche psychothriller doet bevroeden, maar toch is dat precies hetgeen waarop het Britse regieduo Christine Molloy en Joe Lawlor trakteert. De jonge vrouw in kwestie is Rose (Ann Skelly), een timide twintiger die voor dierenarts studeert en er pas is achtergekomen dat ze als kind geadopteerd werd. Haar zoektocht naar haar biologische moeder leidt haar tot bij Ellen (Orla Brady), een succesvolle tv-actrice die inmiddels een andere familie heeft. De confrontatie tussen de twee loopt uit op nog meer intriges wanneer Ellen opbiecht dat ze indertijd zo haar redenen had om Rose af te staan. Enter Peter (Aiden Gillen), een ervaren archeoloog bij wie Rose zich aandient onder de valse naam Julie en zich voordoet als toneelactrice.

Hoe de drie personages zich precies tot elkaar verhouden, moet u vooral zelf ontdekken. Maar eigenlijk is de plot niet het belangrijkste. Wat Molloy en Lawlor vooral interesseert is het uitspitten en in kaart brengen van trauma’s uit het verleden, waarbij archeologie dient als nogal opzichtige maar niettemin dankbare metafoor. Bovendien gaat het niet alleen om de vraag wie er schuld heeft aan de hele zaak, maar vooral om hoe je omgaat met vervreemding en ontworteling, iets waar Rose mag over piekeren terwijl ze in grachten naar oude artefacten graaft of koeienkadavers dissecteert in de lessen dierengeneeskunde.

Leidmotief in deze film is wroeten in littekens uit het verleden, maar Molloy en Lawlor, die eerder de cryptische indiekleinoden Helen (2008) en Mister John (2013) draaiden, kiezen daarbij voor een opvallend gestileerde, haast klinisch koele stijl. Grote emoties blijven onderhuids, dialogen zijn spaarzaam en de beeldkaders strak en sober, in tegenstelling tot de gezwollen klassieke muziek die de scènes aaneenrijgt.

Gelet op de rauwe, emotionele thematiek heeft die afstandelijke highbrow-aanpak iets cerebraals en pretentieus, zeker wanneer je naar het einde toe ook nog eens in transgressief MeToo-territorium belandt. Of in dat van Sophocles, zo je wil. Maar het fascinerende is: de combinatie werkt, de suspense stolt en beetje bij beetje word je met gedurfde filmische flair dieper in de kranke psyche van Rose meegezogen.

Het is alsof Molloy en Lawlor in eerste instantie een ijzig, bergmanesk psychodrama in de zin hadden, maar tegelijk ook hun innerlijke Nicolas Roeg en Peter Strickland naar boven haalden. Een grillige maar spookachtige film over schuld en boete, liefde en lijden.