Review: Le gamin au vélo

De Dardennes houden het zomers en energiek in dit morele véritésprookje over een verlaten jongen op zoek naar zijn vader.

Le gamin au vélo ***

Luc & Jean-Pierre Dardenne met Thomas Doret, Cécile de France, Jérémie Renier, Fabrizio Rongione

Meer van hetzelfde, maar dan helemaal anders. Het is een credo dat Luc en Jean-Pierre Dardenne ondertussen al enkele jaren aanhouden, wat in hun geval trouwens alleen maar positief kan zijn.

Wie La promesse, Rosetta, Le fils of L’enfant heeft gezien, zal in Le gamin au vélo alvast flink wat raakvlakken ontdekken. Zo speelt ook hun achtste langspeler zich af in en rond de cités van Seraing en wordt hij met verbazend veel naturel gedragen door een amateuracteur: in casu de twaalfjarige Thomas Doret. Bovendien wordt alle narratieve ballast opnieuw overboord gekieperd, zodat je ondanks de sociaal-realistische context veeleer de indruk krijgt naar een sprookje te kijken, inclusief bos, goede fee en zelfs een roodkapje.

Waarover het gaat, vraagt u? Over de elfjarige Cyril (Doret), een energieke knul die door zijn pa (Renier) in een kindertehuis werd gedropt zonder een adres of telefoonnummer na te laten. Toch lijkt Cyril niet van plan zich zomaar bij de situatie neer te leggen. Wanneer hij toevallig Samantha (De France) aanklampt, een coiffeuse uit de buurt, lijkt hij eindelijk de troostende schouder gevonden te hebben waarnaar hij zo driftig snakt.

Toegegeven. An sich klinkt de synopsis minstens zo heftig als die van Rosetta of Le fils, maar zoals gezegd gooien de Dardennes het deze keer over een andere boeg. Zo hijgt hun handbewogen camera niet langer in de nek van de personages, met een minder benepen sfeer tot gevolg. Aangezien het de eerste film is die ze tijdens de zomer draaiden, is de toon ook een stuk luchtiger, met zowaar blauwe hemels en groene stadsparken. Bovendien voegen ze er met Cécile de France zelfs een discreet vleugje wulpse glamour aan toe, zodat Le gamin iets krijgt van een zuiders staaltje neorealisme met een Waalse Anna Magnani.

Dat dit hun meest toegankelijke film is – inclusief het nogal geforceerde happy end – is dus het minste wat je kunt zeggen. Gelukkig is dat bij de Dardennes nog geen synoniem voor sentimenteel of simplistisch. Onder de kwieke verpakking, met Cyril die als een razende door de film fietst, schuilt ook nu weer een weldoordachte parabel over topossen als schuld, boete en vergeving. De hamvraag klinkt bekend: ‘Vader, waarom hebt gij mij verlaten?’
Eindbilan: Meeslepend, aandoenlijk en complex in zijn eenvoud, oftewel alles wat je van het kwaliteitslabel ‘Luc & Jean-Pierre Dardenne’ verwacht.

Dave Mestdach

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content