Recensie ‘Mommy’: Heerlijk over the top

De bekroonde Cannes-film ‘Mommy’, over een tiener met ADHD, een strafblad en vooral veel liefde voor zijn mama, is de meest warmhartige en vitale film van Xavier Dolan tot nu toe.

Xavier Dolan blijft filmen aan een tempo alsof zijn nog altijd maar 25-jarige leven ervan afhangt, maar er is goed nieuws voor wie de Canadese wonderboy achter Les amours imaginaires (2010) en Tom à la ferme (2013) maar een zelfverliefde poseur vindt: Mommy is zijn meest warmhartige, meest vitale en dus ook meest toegankelijke film tot nu toe. Nog beter: Dolan blijft deze keer achter de camera.

Net als in zijn debuut J’ai tué ma mère (2009) is het al moederliefde wat de klok slaat, zij het niet in sarcastische zin deze keer. Steve, een tiener met ADHD en een strafblad, ziet zijn alleenstaande moeder namelijk doodgraag, ook al heeft hij moeite met het erkennen van limieten – affectieve en andere.

Het klinkt als gevonden vreten voor een topzwaar, met een vleugje incest geparfumeerd drama, maar Dolan omarmt zijn disfunctionele white-trashfamilie met passie, kiepert flink wat kleur en humor over het doorgaans bedremmelde genre, blijft zelfs in achterkeukens en op parkeerterreinen oog hebben voor esthetiek en laat Antoine-Olivier Pilon heerlijk over the top gaan als de hyperactieve Steve.

Mommy is bij momenten even manisch, labiel en sentimenteel als zijn hoofdpersonage, maar dat Dolan groeit als regisseur en verteller, en dat er een groot hart in deze in Cannes bekroonde film klopt, kunnen zelfs de bashers niet ontkennen.