‘Portrait de la jeune fille en feu’ is nu al de liefdesfilm van het jaar

Met het fijnzinnige Portrait de la jeune fille en feu blaast Céline Sciamma u zachtjes omver.

Het ontvlammen van verlangen behoort tot het allermooiste wat je als cineast in beeld kunt brengen. Het vergt alleen een finesse en kunstzinnigheid die niet elke regisseur in huis heeft. Céline Sciamma wel.

De Franse cineast van Naissance des pieuvres (2007), Tomboy (2011) en Bande de filles (2014) overtreft zichzelf voor de vierde keer op rij en is voortaan een van de topfavorieten om – na Jane Campion in 1993, voor The Piano – de tweede vrouwelijke winnaar van de Gouden Palm te worden. Heel wat kenners hoopten dat dit jaar al te zien gebeuren, maar Sciamma moest vrede nemen met de scenarioprijs, een te schrale beloning.

Met een resoluut vrouwelijke blik bekijkt ze hoe op een Bretoens eiland in de jaren zeventig van de achttiende eeuw de liefde tussen twee jonge vrouwen ontluikt. Edeldame Héloïse (Adèle Haenel, sterkhouder van de Franse cinema op haar dertigste) weigert model te staan voor een portret omdat ze weet dat het schilderij dient om een Milanese huwelijkskandidaat te paaien. Zo ging het er pre-Tinder en pre-fotografie aan toe in adellijke kringen.

De titel mag wat plechtstatig zijn, deze liefdesfilm brandt lang na.

Op vraag van de moeder doet de schilder Marianne (revelatie Noémie Merlant) zich voor als gezelschapsdame. Overdag observeert ze haar model, ’s nachts schildert ze in het geheim het huwelijksportret. Het ontgaat Héloïse niet dat ze zo intens wordt bekeken en ze beantwoordt Mariannes blikken. Zo begint een groots liefdesverhaal, dat in het verleden te vaak onverteld is gebleven.

Aan de buitenwereld die de lesbische relatie nooit zou tolereren verspilt dit tedere maar krachtige en eigentijdse kostuumdrama geen tijd. De focus ligt volledig op de intieme, zowel sensuele als intellectuele toenadering tussen twee zusterzielen. Naast het alsmaar feller oplaaiende verlangen wordt ook het ontstaan van een modern aandoende zusterschap getoond.

De rigoureuze neoklassieke stijl – met beelden die kunnen wedijveren met schilderijen – maar zonder tierlantijnen of irritante sprookjesmuziek, het raffinement en de volgehouden beheersing effenen het pad voor een lyrisch crescendo. Een briljante verwijzing naar de mythe van Orpheus en Eurydice zorgt mee voor een climax die dwars door een mens heen snijdt. De titel mag wat plechtstatig zijn, deze liefdesfilm brandt lang na.

Portrait de la jeune fille en feu

Céline Sciamma met Adèle Haenel, Noémie Merlant, Luàna Bajrami

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content