‘Nightmare Alley’, Del Toro’s parabel over een onbarmhartige bedrieger, is te mooi om noir te zijn

Guillermo del Toro spoelt Oscar-winnaar The Shape of Water door met een duistere maar ongevaarlijke circusfilm: Nightmare Alley.

Als geen ander weet de Mexicaanse filmkrak Guillermo del Toro een duistere sprookjeswereld op te roepen, ook als er geen gevaarlijk-romantisch moeraswezen ( The Shape of Water), reus met oogbol in handpalm ( El laberinto del fauno) of Kaiju-monsters ( Pacific Rim) aan te pas komen. In Nightmare Alley zijn het slechts mensen die zichzelf of de ander beduvelen.

Een indrukwekkende cast daagde tegen betaling op om Oscar-winnaar The Shape of Water waardig op te volgen. Maar slechts één acteur kreeg een personage met wat vlees aan en een evolutie om uit te beelden. De immer intense Bradley Cooper uit A Star is Born speelt een gevluchte pauper die eind jaren dertig in het rondtrekkende circus terechtkomt van een directeur (Willem Dafoe) met weinig scrupules en een collectie baby’s op sterkwater. Stan blijkt goed in het lezen van mensen, klimt op in de hiërarchie en gaat ervandoor met het mooie meisje (Rooney Mara) met een elektrocutie-act. Jaren later kan het koppel in New York rijkelijk leven van een vernuftige helderziendeshow. Maar voor Stan is het nooit genoeg en hij gaat achter het grote geld en sadistische magnaten (Richard Jenkins) aan. Cate Blanchett verbluft als femme fatale die hem het perfide idee influistert tot je inziet dat haar personage al even eenzijdig is als alle anderen.

Del Toro verzon de parabel van de onbarmhartige bedrieger die al wat hij bereikt terug verliest door hebzucht, zelfzucht en ambitie, niet zelf. Hij adapteerde het gelijknamig boek van William Lindsay Gresham dat in 1947 werd omgezet in een film noir met matinee-idool Tyrone Power. De reputatie dat het de zwartgalligste der films noirs was, zorgde voor een cultaanhang waardoor Nightmare Alley niet verdween in de nevelen van de filmgeschiedenis.

Zonder downers en een minimum aan misantropie is een donkerder verhaal inderdaad niet zo snel verzonnen. Alleen voelt del Toro’s film helemaal niet aan als noir de noir. Het wordt namelijk nooit echt grimmig, groezelig en wanhopig en het lage tempo dempt de spanning. Je blijft toeschouwer, wordt nooit deelnemer. Gelukkig is er wel veel om naar te kijken. Del Toro gunt zich de tijd, de ruimte, de middelen en de medewerkers om van elke scène een lust voor het oog maken. Met decorbouwers, kostuumontwerpers en rekwisiteurs leeft hij zich uit in een fabelachtige mise-en-scène van de sensationele circuswereld en de art-deco-paleizen van de high society. De somptueuze fotografie benadrukt die weelde quasi fetisjistisch. Vooral in het circusuniversum is Del Toro in zijn sas en voel je zijn empathie met de kleurrijke collega’s in de showbizz. Sympathieke charlatans die net als hij de kunst van het bedriegen verstaan. Tot ze over de schreef gaan.

Nightmare Alley

Van Guillermo del Toro met Bradley Cooper, Cate Blanchett, Rooney Mara, Toni Collette, Willem Dafoe, Richard Jenkins, Ron Perlman, David Strathairn

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content