‘Martin Margiela: In His Own Words’: een portret van de meest mysterieuze man uit de modewereld

Meer dan de handen krijg je van de mediaschuwe topontwerper in de documentaire ‘Martin Margiela: In His Own Words’ niet te zien.

Jean Paul Gaultier, Karl Lagerfeld, John Galliano: het zijn popsterren van de catwalk die hun naam en faam niet alleen te danken hebben aan hun haute-couturecollecties, maar ook aan hun minstens even flamboyante persoonlijkheden. Een topontwerper die dat glamoureuze mediaspel nooit meespeelde, liever vanuit de coulissen werkte maar het toch tot de top wist te schoppen, is onze landgenoot Martin Margiela. De inmiddels 63-jarige Limburger, alumnus van de Antwerpse Modeacademie, begon zijn carrière begin jaren tachtig als assistent van Gaultier, om daarna in de nineties furore te maken in Parijs.

Interviews gaf Margiela echter zelden of nooit. Wie zijn naam googelt, zal hooguit een paar oude foto’s vinden, en in 2008, precies twintig jaar nadat hij met succes Maison Margiela oprichtte, zei hij tot ieders verbazing de modewereld alweer adieu. Geen wonder dat er een voile van mysterie hangt over de notoir mediaschuwe modegoeroe, die zijn anonimiteit trouwens ook uitspeelde in zijn werk, met ontwerpen die ‘gelabeld’ werden met slechts vier simpele steken, en met modellen die gesluierd of met bedekte ogen de catwalk betraden.

Martin Margiela: In His Own Words is niet de eerste documentaire over ‘fashion’s most invisible man’, wel de eerste waaraan hij zelf meewerkte. Op de voice-over hoor je Margiela vrijuit vertellen – weliswaar met een licht aangepaste stem – hoe hij als kind al kleren voor zijn Barbiepoppen ontwierp, hoe hij ertoe kwam om een van zijn meest iconische objecten, de hoefschoen, te lanceren, en hoe hij omging met de roem, de industrie, de lof, de kritiek en het hele circus.

Zijn gezicht blijft buiten beeld, maar zijn handen krijg je wel te zien, terwijl hij in archiefdozen snuffelt, schetsen bovenhaalt, accessoires ineenknutselt en paspoppen prepareert, als de anonieme maar eigenzinnige ambachtsman die hij altijd al was. Tussendoor zijn er talking-headinterviews, krijg je tal van archiefbeelden van zijn spraakmakende defilés te zien en is er nieuwe, speciaal voor de film gecomponeerde muziek van dEUS te horen.

Het is een simpele, klassieke, zelfs wat stoffige aanpak die in zekere zin afsteekt tegen het doordachte non-conformisme en de deconstructietechnieken (veel van zijn ontwerpen werden gemaakt uit oude kledingstukken) waarmee Margiela aan zijn eigen, unieke stijl werkte. Cinematografisch heeft deze documentaire van de Duitser Reiner Holzemer, die in 2018 ook al een biopic maakte over Dries Van Noten, dan ook weinig te bieden, en de fashionista’s die op een ontmaskering van het mysterie Margiela zaten te wachten zijn er ook aan voor de moeite. Maar toon en ritme zitten goed, de film is prima gestoffeerd en zelfs wie bij de term haute couture meteen aan Zoolander denkt zal een origineel artiest ontdekken die België mee op de internationale modekaart prikte.