Locke: Boeiende film met (alweer) Tom Hardy

© gf

Amper een week na The Drop is er al een nieuw donker drama met Tom Hardy in een glansrol. In Locke zit de Brit 85 minuten achter het stuur te telefoneren en toch is het spannend.

De door de Britse pers verafgode Tom Hardy brak door met gespierde personages die zo hard raasden dat je je vastklampte aan de zetel om niet achteruit te vliegen. Eerst in Bronson (Nicolas Winding Refn, 2008) en Warrior (Gavin O’Connor, 2009), dan als dommekracht die Batmans rug breekt in The Dark Knight Rises (Christopher Nolan, 2012). Operatie ‘Ik ben van beton maar kan ook zacht spreken en subtiel doen’ culmineert in twee films die in België vrijwel tegelijk uitkomen: The Drop van Michaël R. Roskam en dus ook Locke van Steven Knight, een Brit die wellicht liever bekend staat als de scenarist van Stephen Frears’ Dirty Pretty Things (2004) en David Cronenbergs Eastern Promises (2008) dan als de bedenker van Wie wordt (euro)miljonair?

Hardy is élke minuut in beeld en moet de aandacht van de kijker vasthouden met zijn stem, mimiek en wat armgebaren. Meer heeft hij niet ter beschikking, want hij zit van begin tot einde achter het stuur van een BMW. En dat als een bitsige betongieter die de ene na de andere persoonlijke crisis per telefoon moet bezweren.

Zoiets mag je geen showcase noemen, zoiets móét je een showcase noemen. Maar Hardy komt er goed uit. Ook de regisseur zegt met dit project eigenlijk: ‘Kijk eens wat ik kan, fietsen op één wiel.’ Maar ook daar is weinig reden om meewarig over te doen. Locke boeit, ook al verlaat het hoofdpersonage zijn auto niet, net zoals Phone Booth (2002, Colin Farrell in een telefooncel) en Buried (2010, Ryan Reynolds in een doodskist) entertainden.

Het concept is strak, maar wordt niet minimalistisch ingevuld. Cinematograaf Haris Zambarloukos mag het dashboard, Hardy’s gezicht, de achterbank en het avondverkeer op de snelweg naar Londen zo sfeerrijk in beeld brengen als maar enigszins kan. De stemmige soundtrack van Dickon Hinchliffe, de voormalige gitarist en violist van Tindersticks, is rijkelijk rond de film gedrapeerd. En op het ongeloofwaardige af gebeurt er altijd wel iets.

Ivan Locke, de beste betongieter uit de geschiedenis van de film, beleeft immers de autorit van zijn leven. Hij heeft, ferm zoals altijd, besloten om aanwezig te zijn bij de vroeggeboorte van een kind dat hij op een dronken avond ver van huis verwekt heeft bij een labiele, eenzame vrouw. Haar via de telefoon geruststellen terwijl ze panikeert, is maar een van de vele uitdagingen. Hij moet ook nog zijn vrouw uitleggen wat er gebeurd is en de daaropvolgende crisis managen, met de zonen een belangrijke voetbalwedstrijd volgen en zijn baas uitleggen waarom hij niet aanwezig zal zijn op de grootste Europese betonoperatie ooit. Het spannendste is nog de dronken medewerker telefonisch uitleggen wat hij nog allemaal moet doen. Hij motiveert hem met de gevleugelde woorden: ‘Doe het voor het stuk dat we van de hemel stelen met ons gebouw! Doe het voor het beton dat zo delicaat is als bloed!’ Hij gelooft het nog zelf ook. Alleen aan het feit dat de volbloed voluntarist zo vaak herhaalt dat alles goed komt, merk je zijn twijfel. Als de telefoon drie seconden niet gaat, ontsteekt hij in grove tirades à la Robert De Niro tegen de overleden vader die hem in de steek liet. Dat is er wat over. Het minimalistische uitgangspunt wordt overgecompenseerd, maar niet zo erg dat het stoort. Rij dus toch maar mee met Tom.

Niels Ruëll

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content