In ‘Cold War’ is de Koude Oorlog ineens een pak warmer

Pawel Pawlikowski polst naar de luimen van de liefde in Cold War, zijn prachtige zwart-witballade over een koppel dat gevangen zit tussen Oost en West.

De ondraaglijke lichtheid van het bestaan. Het zou de perfecte titel geweest zijn voor deze hartveroverende, tussen Oost- en West-Europa, tussen aantrekking en afstoting schipperende liefdesballade, ware het niet dat Milan Kundera er al mee aan de haal was gegaan én dat Cold War ook best lekker bekt.

Pawel Pawlikowski flitst je terug naar het Polen van de jaren vijftig en zestig, waar het IJzeren Gordijn nog steeds strak dichtgesnoerd zit, tot frustratie van de muzikant-componist Victor en zijn blonde minnares en muze Zula. Tijdens een buitenlandse tournee van het koor waar ze allebei voor werken, waagt het onstuimige, levenslustige koppel de oversteek richting het vrije Westen, maar zelfs in Parijs en Berlijn blijken hun amoureuze trubbels nog steeds voor meer dissonanten te zorgen dan hun smachtende hart lief is.

Pawlikowski, die opgroeide in Engeland maar acht jaar geleden terugkeerde naar zijn heimat, bezigt opnieuw het spaarzame 4/3-beeldformaat en glanzend zwart-wit. Dat deed hij ook in Ida, zijn pakkende drama over de spoken van de Holocaust waarvoor hij drie jaar geleden de Oscar voor beste niet-Engelstalige film won. Zo zwachtelt hij zijn muzikaal gecomponeerde liefdesbrief aan zijn ouders – de hoofdpersonages zijn losjes op hen gebaseerd – ook nu in een voile van bitterzoete melancholie.

Cold War is dan ook een sexy, jazzy, visueel verrukkelijke en subtiel gecomponeerde rapsodie over onmogelijke liefde in onmogelijke, politiek beladen tijden, die geen enkele van zijn amper 85 minuten overslaat om de gevoelstemperatuur van de Koude Oorlog én die van je hart aanzienlijk de hoogte in te jagen. Cinefiele romantiek, in Cannes terecht bekroond met de prijs voor beste regie.