Harry Brown: Foute wraakthriller

Acteur Michael Caine schakelt voor de laatste keer in ‘Get Carter’-modus in de stijlvolle, maar behoorlijk foute wraakthriller ‘Harry Brown’.

Harry Brown **

Daniel Barber met Michael Caine, Emily Mortimer, David Bradley

The Great Ecstasy of Robert Carmichael, London to Brighton, Red Road, Eden Lake, Fish Tank en nu deze Harry Brown. Als er uit die (vrij) recente Britse films al één conclusie te trekken valt, dan is het deze wel: ‘Something is rotten in the state of Britain.’

Zo wordt ook deze thriller bevolkt door hangjongeren en junks die voor de fun buurtbewoners treiteren, auto’s vernielen en in de als YouTubefilmpje geschoten proloog zelfs een moeder afknallen. Geen wonder dat zelfs de flikken het zinloze geweld en de bijbehorende sociale desintegratie lijdzaam ondergaan.

Dat is echter buiten marinier op rust Harry Brown gerekend. Wanneer diens comateuze vrouw overlijdt en zijn enige buddy vermoord blijkt door enkele drugdealers, besluit hij om het recht in eigen handen te nemen. Kwestie van zijn verziekte natie een allerlaatste dienst te bewijzen.

Het vervolg is een nietsontziende wraakodyssee door de mean streets van Zuid-Oost Londen met als wreker van dienst: good ole Michael Caine. Voor de laatste keer stoft de 76-jarige veteraan zijn cockney rebel-imago af, waardoor Harry algauw uitgroeit tot de gepensioneerde versie van die Britse übergangster die Caine neerzette in de klassieker Get Carter.

Hoewel Caine – zelf een ex-marinier – daarmee in de voetsporen treedt van dat andere macho-icoon Clint Eastwood, is het resultaat helaas geen Gran Torino. Was er in Eastwoods testament als acteur nog plaats voor nuance en humor, dan blijkt deze Harry Brown een simplistische en behoorlijk foute wraakthriller pur sang. Na de prima openingsact wordt het algauw even gewelddadig als een avondje Kuregem: Harry kan geen donker steegje inslaan zonder door opgefokte hooligans te worden uitgedaagd.

Ondanks die politieke incorrectheid komt de film gelukkig nooit helemaal in het donkerbruine vaarwater van Death Wish en consorten. Dat is in grote mate te danken aan Caine zelf. Als vanouds weet die immers te imponeren, te intimideren en bij vlagen ook te ontroeren als de opa die een wel erg drastische interpretatie van het begrip ‘snelrecht’ brengt. Bovendien blijkt debutant Daniel Barber een alleraardigst potje te kunnen filmen, met sfeervol camerawerk van de Londense grootstadsjungle en een kwieke montage die er, net als Harry, stevig de pas inhoudt.

Met zijn mix van vileine vérité en gestileerde bloedballetten parkeert Barber zijn genreoefening ergens tussen Ken Loach, David Fincher en Neil Jordan in. Of een linkse rakker als Loach een greintje sympathie zou opbrengen voor een wraakzuchtige krasse knar die zichzelf boven de wet stelt? Dát valt sterk te betwijfelen.

Dave Mestdach

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content