Film van de Week: ‘It Follows’, originele horrortrip

David Robert Mitchell laat de dodelijke tienerhormonen razen in It Follows, de origineelste en akeligste Amerikaanse horrortrip in tijden.

Een Amerikaanse horrorfilm die met grote goesting zijn tanden in de genreclichés zet? Die zowel op hart, hoofd als zenuwen mikt? En die tussen de chills and thrills door laat voelen dat er een regisseur achter zit die weet hoe je een camera hanteert? Net op het moment dat je, na alle hersendode prefabhorror die je de voorbije jaren te slikken kreeg, zowel Leatherface, Freddie Krueger als Michael Meyers op de cynische geldwolven uit de Hollywoodheuvels wilde afsturen, komt indietalent David Robert Mitchell aanzetten met It Follows, een doordachte, doorvoelde huivertrip die zowaar vers bloed in het genre pompt.

Mitchell toonde vier jaar geleden al tekenen van talent met zijn bij ons nooit uitgebrachte debuut The Myth of the American Sleepover, een gevoelig portret van tieners in Amerikaans suburbia, en doet dat met It Follows nog eens over. Maar dan in een old-school huiverjasje dat met regelmaat de rillingen over je rug doet rollen. Ook nu gaat het over het gevoelsleven van schooljongens en -meisjes die de hormonen in volle hevigheid door hun lijf voelen razen, met alle onzekerheden, conflicten, angsten en in dit geval bizarre plagen die daarmee gepaard gaan.

Wanneer Jay (Maika Monroe), de teen queen van dienst, voor het eerst seks heeft met haar nieuwe liefje Hugh, blijkt ze daarbij de akeligste soa aller tijden te hebben opgelopen: na de stoeipartij waant ze zich overal achtervolgd door zombieachtige creaturen die verschillende menselijke gedaantes aannemen en die alleen zij kan zien. En de enige manier om ervan af te raken, zo vertelt Hugh haar na enig aandringen, is door seks te hebben met een ander en de plaag op die manier door te geven.

Waar de plaag precies vandaan komt, laat Mitchell in het midden. En wie op een vunzig horrorfilmpje met driftig in het rond neukende tieners belust is, komt ook al van een koude kermis thuis. Waar het Mitchell om gaat – en waar hij akelig overtuigend in slaagt – is een unheimliche, existentieel claustrofobische sfeer oproepen waaraan geen enkele tiener kan ontsnappen, alsof het nichtje van Donnie Darko in een film van Gregg Araki is beland en bodyhorrormaestro David Cronenberg grijnzend om het hoekje staat te loeren.

Bovendien roept It Follows niet alleen inhoudelijk bekende echo’s op, zonder daarbij in copy-pastecinema te vervallen. Ook stilistisch bewijst Mitchell, die helemaal niet uit de horrorhoek komt en godzijdank allergisch blijkt voor de goedkope jump scares waarmee het genre al jaren is geïnfecteerd, zijn klassiekers te kennen. Zo doen de elegante travellings en steadicamshots door de voortuintjes van suburbia ontegensprekelijk denken aan het vroege werk van John Carpenter, een referentie die nog wordt aangedikt door de dreigende, bedrieglijk simpele synthsoundtrack.

Maar hoe visueel vernuftig, koel beredeneerd en akelig dwingend Mitchell zijn belaagde tienerprotagonisten al van in de naargeestige proloog ook achterna zit – alsof zijn camera zelf besmet is met de volgersplaag – tegelijk geeft hij zijn jeugdige cast de nodige ruimte en privacy om volbloedpersonages te ontwikkelen, wat deze zowel in Cannes als Deauville bekroonde film een emotionele grondstroom geeft en nog dieper in je zenuwbanen doet snijden.

Eindbilan: de ideale voorlichtingsfilm om promiscue tieners op het zedige pad te houden, maar vooral een cinefiel staaltje psychohorror dat je nog dagen, op de meest onverwachte momenten en plekken, zal achtervolgen. Vrij veilig!