Clint Eastwood vindt machismo overschat in het ontroerende, maar pitloze ‘Cry Macho’

Zelfs al is Cry Macho een stramme en soms knullige encore, hoed af voor de zichzelf regisserende negentiger Clint Eastwood.

Soms is de vraag niet zozeer wat er daadwerkelijk te zien is, maar wat je wilt zien. Het daadwerkelijke valt wat tegen bij Cry Macho. Een laag tempo, karikaturale nevenpersonages, niet al te beste acteurs en een pitloze plot zijn de pretbedervers. De stokoude, zijn ongeluk verdrinkende voormalige rodeoheld Mike Milo reist naar Mexico om er Rafo, de verloren zoon van een Amerikaanse rancher, te recupereren bij diens ex. De jongen, die zijn vechthaan Macho heeft genoemd, leeft liever op straat dan slaag te krijgen van een van de venten van zijn nymfomane moeder en ziet een nieuw leven in Amerika wel zitten. Daar raken blijkt een hele odyssee maar dat geeft de oude man de tijd om zijn levenslust terug te vinden en Rafo op weg te helpen door het goede voorbeeld te geven en in te fluisteren dat ‘machodingen overschat zijn’.

Er zou geen zak aan zijn ware het niet dat het Clint Eastwood is die die woorden uitspreekt. In de jaren zestig kogelde hij als Man with No Name tegenstanders neer in de populairste spaghettiwesterns, in de jaren zeventig schoot hij als smeris Dirty Harry zonder verpinken schorem dood. Precies een halve eeuw geleden nam hij er een tweede carrière als regisseur bij en gestaag groeide hij daarna uit tot een razend efficiënte meesterverteller, met films als Pale Rider (1985), Bird (1988), Unforgiven (1992), Million Dollar Baby (2004) en Letters from Iwo Jima (2006) op zijn erelijst. Cry Macho is het broertje van degelijk, laat Eastwood-regiewerk als Gran Torino (2008) en The Mule (2018).

Wat je wílt zien, is vaak wel aangrijpend. Clint Eastwood, de levende legende, die na al die revolverhelden (niet voor het eerst) suggereert dat het niet slim is om per se de harde jongen te willen spelen. Clint Eastwood die als negentiger nog zichzelf regisseert en beweert dat ‘machodingen overschat zijn’ maar ondertussen wel wilde paarden temt, in de openlucht slaapt, met Mexicaans tuig bokst, ruzie zoekt met de politie en amoureus benaderd wordt door twee vrouwen die zijn kleindochters hadden kunnen zijn. Het is eerder ontroerend dan potsierlijk om hem dat alles op hoge leeftijd nog te zien doen en zeggen, met rimpels die dertig jaar geleden al indruk maakten én een glimlach die hij blijkbaar heeft opgespaard voor de coda’s van zijn fenomenale carrière als acteur en regisseur. So long.