‘Captain Marvel’ moet het hebben van nostalgie en Spice Girl-feminisme

Brie Larson brengt de ninetiesvibes terug naar boven in ‘Captain Marvel’.

‘If you want my future, forget my past’, zongen de Spice Girls anno 1996. Het omgekeerde is een paar jaar eerder waar voor de Kree-alien Vers (Brie Larson). Haar toekomst en die van haar soortgenoten ligt immers in haar verleden verstopt, maar daar herinnert ze zich niets meer van. Terwijl Star Force-commandant Yonn-Rogg (Jude Law) haar aanspoort om haar superkrachten in te tomen, verplicht de Supreme Intelligence (Annette Bening) haar geheugen op te frissen om de identiteit van een mysterieuze vrouw op planeet C-53 (de Aarde) te achterhalen. Die zou een energiekern hebben ontwikkeld die een intergalactische oorlog kan beëindigen.

De plot van Marvels antwoord op Wonder Woman, Patty Jenkins’ DC-film die het box-officepotentieel van vrouwelijke superhelden toonde, verrast nauwelijks. Opnieuw gaat het om een zoekmissie door een heelal in oorlog om een wapen te vinden dat toevallig op Aarde verstopt ligt. Wel verrassend is dat het een vrouwelijke held is die deze zoektocht leidt. En dat zal iedereen geweten hebben. Marvel benadrukt namelijk graag dat dit zijn eerste vrouwelijke superheldenfilm is in het inmiddels 21 films tellende Marvel Cinematic Universe.

Gelukkig blijkt dat niet alleen windowdressing. Anna Boden en Ryan Fleck (It’s Kind of a Funny Story) turnen Brie Larson – in 2016 goed voor een Oscar voor Room – om tot een volbloed feministische posterheldin. Niet enkel door haar een Nine Inch Nails-shirt aan te meten, maar ook door haar neer te zetten als een stoere meid. Dat wordt aanvankelijk getoond via flashback-fragmenten die zo uit het oeuvre van Tony Scott lijken geplukt. Larson solliciteert dan ook openlijk voor de hoofdrol in een gender swap-remake van Top Gun.

Het duurt echter even voordat Captain Marvel voet op Aarde zet, Vers haar eigen kracht ontdekt en de tandem Boden-Fleck zijn eigen stempel kan drukken. Tot dan is het doorbijten, want de grafische cel van Marvel liet zich blijkbaar inspireren door Windows 95-screensavers en de poppenserie Thunderbirds om hun heelal vorm te geven. Waarschijnlijk omdat ze iets te veel tijd en geld nodig hadden om Samuel L. Jackson, die opnieuw S.H.I.E.L.D.-agent Nick Fury vertolkt, een indrukwekkende digitale verjongingskuur te geven.

Hoewel niet héél die ninetiesvibe goed uitpakt, vinden Boden en Fleck naar het einde toe wel een mooi evenwicht tussen bombast, nostalgische spielerei en humor. Dat artiesten als Gwen Stefani en Courtney Love prominent op de soundtrack staan, helpt natuurlijk ook om de juiste toon te pakken te krijgen. Op de Spice Girls is het wel vergeefs wachten. Maar niet getreurd: dankzij Vers’ vele empowering speeches is het in Captain Marvel allemaal girlpower wat de klok slaat.